[:nl]Wanneer vertrek je ook alweer?[:en]When are you leaving?[:]

door Mireille | sep 7, 2015 | De voorbereiding

[:nl]’Wanneer vertrek je ook alweer?” De vraag die ik de afgelopen twee weken dagelijks beantwoord heb. Mijn vertrekdatum heb ik in mijn emailhandtekening staan, op mijn website, in mijn whatsappstatus. Maar toch schijnt iedereen er overheen te lezen.
Op zondagmiddag belt Oom via skype om te zeggen dat het aftellen nu écht is begonnen. Alsof het daarvoor maar nep-aftellen was. ‘Nog maar drie weken he!’ zegt hij enthousiast. ‘Word je al nerveus?’

Om eerlijk te zijn word ik nerveus van al die nerveuze mensen om mij heen. Ik zie aan mijn kinderen dat ze me gaan missen. Drie weken bij opa en oma zal een flinke aanpassing zijn. We zijn nog nooit zo lang gescheiden geweest van elkaar. Maar ook klanten die nog snel alles gedaan willen hebben voor mijn vertrek. Vrienden die je nog even willen zien voordat je weg gaat. Het voelt alsof ze denken dat ik nooit meer terug kom. Stiekem is het ook wel grappig. Ik ben blijkbaar voor een heleboel mensen toch ook wel onmisbaar. De stille factor die ineens weg valt. Het advies wat ik van nu af aan iemand kan geven die zich ondergewaardeerd voelt; ga drie weken op vakantie dan komt het gemis en de waardering sneller terug dan dat je je koffer kan inpakken.

Oom en ik beginnen ons gesprek altijd met de weersberichten. Australie: koud en nat maar eind van de week 30 graden. Nederland: koud en nat en dat blijft ook zo. Hij wuift in de camera dat ik daarheen moet komen en niet drie weken moet wachten. Het klinkt als een goed idee maar dan zie ik in mijn ooghoek het to-do-lijstje liggen en de mensen die ik allemaal moet teleurstellen dat ik het werk niet af heb gekregen, of geen afscheid van heb genomen. Nog drie weken, oom, nog drie weken en dan stap ik het op het vliegtuig of ze me hier nu kunnen missen of niet.

   [:en]

   [:]

[:nl]Wat is het plan?[:en]Whats the plan[:]

door Mireille | mei 5, 2015 | De voorbereiding

[:nl]’Nog maar 146 dagen te gaan, weet je al wat je hier wilt gaan zien?’ Ik haal mijn schouders op voor de webcam op Skype. Ik heb echt geen idee. Ik dacht dat de ideeën wel zouden komen maar tot nu toe heb ik nog weinig plannen gemaakt. Ik moet toegeven dat ik ook niet echt een planner ben. Mijn plannen worden altijd gemaakt om te veranderen dus ik heb het plannen maar opgegeven.

‘Ik ben meer het ‘zoals-de-wind-waait-waait-mn-jasje-type.’ probeer ik uit te leggen aan Oom. Maar daar gaat hij niet mee akkoord. Daar zou ik te makkelijk mee wegkomen. Ik krijg de opdracht om naar mijn ouders te gaan en de foto’s van hun reis te bekijken. Tussen de vele kangoeroe en wildpark foto’s vind ik ook een kaart van West Australie. Kijk! Now we’re talking! De foto’s leg ik terug maar de kaart steek ik in mijn binnenzak, die ga ik eens uitgebreid bestuderen. Ik ga nu echt een plan maken!

   [:en]’Only 146 days to go, do you already know what you want to see and where you want to go?’ I shrug on Skype. I really have no idea. I thought all the ideas and tips would come in time but till now there is nothing. I have to admit, I’m not much of a planner. My plans are destined to be changed so I gave up planning and see where life takes me.

‘I’m more like an easy going person and see where life brings me.’ I’m trying to sound convinced but my uncle doesnt agree. That would be an easy way out for me. He tells me to go to my parents, look at their photo’s and see where I want to go. So I go. To my parents. I see alot of Kangaroo photo’s and wildpark photo’s but nothing really exciting. To my surprise I also find a map of West-Australia. Now we’re talking. I put the photo’s back where I found them and the map in my bag. I will study this map night after night and I’ll come up with a plan. A real plan! And if my plan doesnt work out, I can always give my cousin a shout on Facebook to help me sort out what to do!

   [:]

[:nl]Enge spinnen en mooie mannen[:en]Creepy Crawlers and handsome hunks[:]

door Mireille | mrt 14, 2015 | De voorbereiding

[:nl]Terwijl de dagen voorbij kruipen en er langzaamaan steeds meer kruisjes op de kalender komen te staan, vertel ik steeds vaker enthousiast over mijn geplande reis naar Australië. Ondertussen weet ik dat ik ongevraagd twee soorten reacties krijg. Ongeveer 75% begint over het rondkruipende ongedierte, met op nummer één De Enge Spin. Oké, ik geef toe, ik knuffel ook niet graag spinnen en ik zie ze liever buiten dan binnen maar om daar nu mijn reis voor af te zeggen daarmee zou ik de spin teveel credit en macht geven. Ook slangen, krokodillen en ander gespuis wat er zou rondkruipen lig ik niet wakker van. Nog niet. Misschien verandert het nog als ik daar eenmaal ben.

De andere 25% begint gelijk ongevraagd over de Australische Man. Totaal niet romantisch. Lijkt absoluut niet op de hunks uit de hitseries of films over down under. Mocht ik al jaren op zoek zijn naar een botte, lompe boer die zo’n 50 jaar achterloopt in emancipatie dan zal ik daar zeker de liefde van mijn leven vinden. Kortom, ook daar hoef ik niet voor naar Australië want daarvan lopen er nog genoeg los hier in Nederland.

Ik maak de reis om familie te bezoeken. Het land te bewonderen. Een langgekoesterde wens in vervulling te laten gaan. Nog één keer jong voelen, zo zou je het ook kunnen noemen. Na alle links, foto’s, appjes en mailtjes met waarschuwingen over giftige spinnen gedelete te hebben, spreek ik mijn oom nog even op Skype. Hij wuift het spinnenprobleem net zo makkelijk weg en vraagt of ik er al zin in heb. Zin? Ik kan niet wachten! Nog 6 maanden en ik kan het  nog steeds niet geloven dat ik daadwerkelijk aan de grens van Australië sta!

   [:en]While days slowly pass and I get back into my routine, I dare to tell more often about my planned trip to Australia. After the first surprise I usually get two kinds of response. About 75% of the people starts about the crawling creeps, Creepy Spider being the first place winner of all creepiest crawlers. I am here to admit that I am not really a spider-hugging kinda girl and I rather see them outside than inside my house but I will not cancel my trip that would give this Creepy Crawler too much credit. I’m not scared of  bigger creepy crawlers either, like snakes, crocodiles or whatever else is crawling around there. At least not yet, maybe it will change the moment we meet eye to eye.

The other 25% will bring up unannounced The Australian Man. Probably because I am still single and think I might try my luck on the other side of the world. Anyway. I have been warned. The are totally not romantic, don’t look at all like the hunks we see in the movies so basicaly if I am looking for a rude, not female-friendly dude I dont have to travel halfway the world because I can find those men right here under my nose.

Thank you for all the warnings and advice but I am travelling to meet family, to see the country, to finally fullfill that wish. Maybe even feeling young again after years of hard life. After deleting all the warnings about creepy crawlers and bad men, I catch my uncle on skype. He doesnt see any problem in those creepy crawler problems, ‘We have things for there overhere.’  and asks if I’m looking forward to it. Looking forward might be an understatement. Only 6 months to go and I still can’t believe I am really going!
   [:]

[:nl]Officieel[:en]Its official[:]

door Mireille | feb 4, 2015 | De voorbereiding

[:nl]Buiten ligt de temperatuur rond het vriespunt. Een strakblauwe lucht, een hartverwarmende zon die haar best doet wat warmte door te sturen en een rilling over m’n rug. Het is koud, te koud voor mijn lichaam maar ik sleep me door de koude winter heen. De euforie van het boeken van een ticket anderhalve week geleden is alweer weggezakt. Soms vraag ik me af of ik het  niet allemaal gedroomd heb. ‘Ga ik echt? Serieus, ik ga echt!’ om vervolgens een lichte paniek te voelen op borrelen. ‘OMG, ik ga echt!’ De paniek komt niet zo zeer vanwege de reis daar naar toe of het verblijf, dat zal ongetwijfeld fantastisch zijn. Maar ik maak me soms zorgen om het budget, had ik het niet beter kunnen bewaren voor nieuwe schoenen voor de kinderen, een uitje, nieuwe schoolspullen. Maar het is te laat, ik heb al geboekt en ik reis in september af naar Perth omdat ik het verdiend heb.

Ik ben net terug van mijn afspraak en scan snel door mijn e-mail heen. Het meeste is reclame. Buiten hoor ik de postbode het pad op komen en wat door de brievenbus doen, zal ook wel reclame zijn en ik sjok naar de deur. Alsof er een neon gloed vanaf de deurmat straalt en de engelen in een koor zachtjes hummen, zie ik het logo op de envelop al oplichten: ‘VakantieXperts‘.

Met trillende handen maak ik de envelop open en trek de inhoud eruit. De bevestiging van mijn tickets. Ik sta met de bevestiging van de tickets in mijn handen. De euforie is in één klap weer terug. Ik ga echt! Nog zeven maanden en 24 dagen. Na even gestaard te hebben naar de brief stop ik alles weer terug in de dikke envelop en leg het hele pakketje op een plek waar ik het niet kwijt kan raken. Mijn hart maakt nog één keer een sprongetje en daarna ga ik weer over tot de orde van de dag.

   [:en]The temperature outside is freezing. A bright blue sky, a heartwarming sun who tries to warm me up while the cold gives me the shivers. It’s cold, too cold for my body but I drag myself through winter as good as it gets.
The euphoric mood of a week ago after booking the tickets is gone. Did I really do that or was it just a dream and now I am full awake and back to business. ‘Am I really going? Seriously, I am really going!’ to start slightly panicking. ‘OMG I am really going!’ Not panicking because of the trip or staying three weeks on the other side of the world. It will be, without a doubt, great. But I worry about the budget, shouldnt I have saved the money for the kids? for their education, new shoes because they grow too fast. It’s too late to panic, the tickets are booked and I will be travelling in September to Perth. I try to talk some sense in my panic reaction. I deserved it, I worked hard for it. I dont have to feel guilty at all.

Life goes on and coming back from my appointment I go through my mail, most emails are commercials. I hear the mailman coming to the door, he probably delivers junk too. I drag myself to the mailbox to pick up the junk but, as if there was a bright light shining from my doormat and quietly a choir of angles are humming, I see an envelop with the logo of the company I booked my tickets.

Suddenly it was all real again. I open the envelop with shaking hands. There it was, the comfirmation of my flight. The lost euphoric mood is back again. I am really going. Only 7 months and 24 days to go. After putting all the information carefully away, I go back to work with a smile on my face and a little sparkle inside. Hell yeah I’m going!

   [:]

1997-2015

door Mireille | jan 28, 2015 | De voorbereiding

[:nl]

Zomer 1997

Het leven wat ik kende is tot een einde gekomen en ik sta op een kruispunt. Ga ik links of ga ik rechts. Het internet is nieuw in Nederland en, in tegenstelling tot andere dingen in mijn leven, loop ik hiermee vooruit op de rest van Nederland. Ik maakte al websites toen anderen zich afvroegen wat dat dan eigenlijk was, dat internet.

Door de komst van het internet is het contact met oom en tante in Australië makkelijker geworden. Een e-mail is makkelijker en sneller verstuurd dan een brief. Op mijn kruispunt neig ik naar rechts en dan vooral rechts Down Under maar het leven vindt dat ik links moet. Ik blijf. De 50 dollar die mijn oom en tante als cadeautje hadden gestuurd, gaat in het ‘Voor Ooit’ potje.

Zomer 2014

Op een warme zomerdag waai ik aan bij mijn tante en vind daar ook oom uit Australië, hij is ‘even’ over. ‘Wanneer kom je?’ vraagt hij.  Terwijl ik schaapachtig lachend hem een antwoord schuldig blijf, floept in mijn hoofd opnieuw die kriebel van 17 jaar geleden omhoog. Ik mompel wat over de kinderen en mijn budget wat hij allemaal wegwuift. Het is allemaal zo makkelijk gezegd.

Na een paar weken vertrekt oom terug naar Australië en via Skype houden we contact met altijd de standaard vraag, wanneer ik op visite kom. Ineens besef ik, dat het nu of nooit is. Nu moet ik die reis gaan maken anders ga ik nooit meer.
Eerst maar eens naar het budget kijken. Daarna voorzichtig aan mijn ouders vragen of ze mijn kinderen een paar weken in huis willen hebben. Alsof het hele universum zich inzet om mij in Australië te krijgen, komt alles goed en boek ik, met zweet in mijn handen en een kloppend hart, een ticket naar Australië. Ik ga!

Ik kan het nog nauwelijks geloven dat ik over precies 8 maanden in het vliegtuig zit. Wat ik daar allemaal wil gaan doen en zien, vraagt oom steeds. Ik heb geen idee maar ik heb nog zeker 8 maanden en 24 uur om dat allemaal uit te zoeken!

   [:en]

Summer 1997

Life as I knew it came to an end and I am standing on a crossroad. Shall I go left or right? I am working as a webdesigner in which I am leading the way because the internet is new and not many people know how to work on the internet. Because I know my way around on the internet it’s very easy to keep in contact with my aunt and uncle in Australia. An e-mail is easier sent than a letter. While I am standing on the crossroad, I tend to go to Down Under but life pushes me in another direction and I stay. The 50 dollars goes into a special ‘someday’-box. (meer…)