[:nl]Officieel[:en]Its official[:]

door Mireille | feb 4, 2015 | De voorbereiding

[:nl]Buiten ligt de temperatuur rond het vriespunt. Een strakblauwe lucht, een hartverwarmende zon die haar best doet wat warmte door te sturen en een rilling over m’n rug. Het is koud, te koud voor mijn lichaam maar ik sleep me door de koude winter heen. De euforie van het boeken van een ticket anderhalve week geleden is alweer weggezakt. Soms vraag ik me af of ik het  niet allemaal gedroomd heb. ‘Ga ik echt? Serieus, ik ga echt!’ om vervolgens een lichte paniek te voelen op borrelen. ‘OMG, ik ga echt!’ De paniek komt niet zo zeer vanwege de reis daar naar toe of het verblijf, dat zal ongetwijfeld fantastisch zijn. Maar ik maak me soms zorgen om het budget, had ik het niet beter kunnen bewaren voor nieuwe schoenen voor de kinderen, een uitje, nieuwe schoolspullen. Maar het is te laat, ik heb al geboekt en ik reis in september af naar Perth omdat ik het verdiend heb.

Ik ben net terug van mijn afspraak en scan snel door mijn e-mail heen. Het meeste is reclame. Buiten hoor ik de postbode het pad op komen en wat door de brievenbus doen, zal ook wel reclame zijn en ik sjok naar de deur. Alsof er een neon gloed vanaf de deurmat straalt en de engelen in een koor zachtjes hummen, zie ik het logo op de envelop al oplichten: ‘VakantieXperts‘.

Met trillende handen maak ik de envelop open en trek de inhoud eruit. De bevestiging van mijn tickets. Ik sta met de bevestiging van de tickets in mijn handen. De euforie is in één klap weer terug. Ik ga echt! Nog zeven maanden en 24 dagen. Na even gestaard te hebben naar de brief stop ik alles weer terug in de dikke envelop en leg het hele pakketje op een plek waar ik het niet kwijt kan raken. Mijn hart maakt nog één keer een sprongetje en daarna ga ik weer over tot de orde van de dag.

   [:en]The temperature outside is freezing. A bright blue sky, a heartwarming sun who tries to warm me up while the cold gives me the shivers. It’s cold, too cold for my body but I drag myself through winter as good as it gets.
The euphoric mood of a week ago after booking the tickets is gone. Did I really do that or was it just a dream and now I am full awake and back to business. ‘Am I really going? Seriously, I am really going!’ to start slightly panicking. ‘OMG I am really going!’ Not panicking because of the trip or staying three weeks on the other side of the world. It will be, without a doubt, great. But I worry about the budget, shouldnt I have saved the money for the kids? for their education, new shoes because they grow too fast. It’s too late to panic, the tickets are booked and I will be travelling in September to Perth. I try to talk some sense in my panic reaction. I deserved it, I worked hard for it. I dont have to feel guilty at all.

Life goes on and coming back from my appointment I go through my mail, most emails are commercials. I hear the mailman coming to the door, he probably delivers junk too. I drag myself to the mailbox to pick up the junk but, as if there was a bright light shining from my doormat and quietly a choir of angles are humming, I see an envelop with the logo of the company I booked my tickets.

Suddenly it was all real again. I open the envelop with shaking hands. There it was, the comfirmation of my flight. The lost euphoric mood is back again. I am really going. Only 7 months and 24 days to go. After putting all the information carefully away, I go back to work with a smile on my face and a little sparkle inside. Hell yeah I’m going!

   [:]