Mireille, Author at Going Down Under

[:nl]Tweede dag; B&B[:en]D[:]

door Mireille | jul 21, 2017 | Australie 2017

[:nl]

De Tweede Dag kan kort samengevat worden in B&B. Geen bed & breakfast maar Bijkomen en Boodschappen doen. Ik was alweer vroeg wakker dus ik deed wat ik altijd doe, ik maak thee, zet mijn computer aan en check mijn mail. De nacht ervoor kreeg ik nog berichtjes van een klant dus ik moest wel wat doen. Vriendin vraagt hoe het gaat. ‘Same shit, different continent’ grap ik terug. Ik drink op het gemak mn bakkie thee en klets wat met Oom terwijl er een programma staat te installeren. Ineens komt de melding dat de accu bijna leeg is. Geen nood, de adapterstekker ligt al klaar. Ik pruts wat om het een in het ander te krijgen maar helaas. Oom neem het over. Helaas. Het past gewoon niet. Laptop begint steeds harder te piepen. Paniek! ‘Hadden ze op het postkantoor niet verschillende adapters?’zeg ik tegen Oom. Ik kon me dat nog van de vorige keer herinneren. We springen gelijk in de auto, lees: met onze reumeledematen sloffen we naar de auto en gaan op een krakkemikkige manier puffend zitten, en rijden naar het postkantoor. Helaas, ook daar hebben ze niks. Door naar het volgende stadje waar we wel de juiste stekker vinden. We hebben een winnaar! Bij thuiskomst ligt zoon nog steeds te slapen.

Tegen 12 uur toch maar een keer wakker maken want hij moest zijn injectie nog gaan halen bij de dokter. Bij nader inzien had ik die waarschijnlijk toch zelf beter kunnen zetten want zoals de Nurse de injectie in het been zette, had iets weg van een koe bij de veearts. Zoon was not amused maar zei niets. Daarna reden we snel door naar Armadale om boodschappen te doen. Altijd een uitdaging in een nieuwe supermarkt. ‘Hey kijk, warme truien!’ roep ik tegen zoon die eigenlijk anti-trui en anti- lange broeken is en dus eigenlijk wel heel erg op een echte Australische knul lijkt want het liefst wil hij ook nog de baard die er bij hoort, maar toch pikte ik de 2 warme truien mee. Nu nog dat winkeltje waar ik twee jaar geleden die broeken heb gekocht.

Zoon en ik staan te bakkeleien over welke maat goed zou zijn, als de verkoopster naar ons toekomst. ‘I’m sorry, are you talking Dutch?’ Ik knik. ‘Ýeah I thought so because I have a Dutch partner.’
You gotta be freaking kidding me. Dit is dezelfde verkoopster die me twee jaar geleden ook hielp met de broeken. Ja hoor ze was nog steeds bij dezelfde Nederlandse jongen die in Belgie woont en ze gaat met de kerst voor het eerst naar Geel, in Nederland. Hmm ja Belgie dus maar wie kijkt op een paar kilometer en een landsgrens als je van zo ver komt. Ik reken de broeken af en roep tot over twee jaar maar weer!

Als zoonlief nog even een gameshop in duikt, gaan wij tussen de andere gepensioneerden zitten die hun net geïnde pensioen er door heen jagen aan koffie en taart. Met een grote grijns en twee spelen komt hij na een half uur terug lopen. Hij blij, wij blij en nu lekker naar huis. Dikke trui aan want eigenlijk zit ie ook best wel lekker, de bank op en gamen maar!

[:]

[:nl]En dan is het zo ver[:]

door Mireille | jul 20, 2017 | Australie 2017

[:nl]

22 uur voor vertrek en de chaos is op een hoogtepunt. Het reisbureau, waar we de tickets hebben geboekt, laat weten dat mijn tickets zijn ingecheckt door een onbekend iemand. Zoon en ik zitten vijf rijen van elkaar verwijderd. Hoe dat mogelijk is weet niemand. Alsof het al niet spannend genoeg is, om als alleenstaande moeder met kind te reizen, wordt de spanning net als in een echte soapserie nu helemaal naar een cliffhanger gedreven. Welke terrorist heeft mijn tickets ingecheckt en waarom zitten we vijf rijen van elkaar vandaan. Is het een teken? Moeten we gewoon niet boarden? De dame van het reisbureau heeft geen antwoord. Singapore Airlines heeft ook geen antwoord. Schiphol heeft ook geen antwoord. Voor zulke reislustige bedrijven hebben ze in mijn geval weinig antwoorden op mijn vragen.

Terwijl zoonlief rustig gamend z’n dag door komt, want ja die koffer pakt ie ’s avonds wel in, ren ik als een kip zonder kop rond. Deadlines die nog gehaald moeten worden, lijstjes die moeten worden afgewerkt en dan is er nog die koffer die gepakt moet worden en het bedrijf wat moet worden gesloten. ‘Kunnen we nog even een nieuwe muis halen voor mijn laptop?‘ Zoon komt sloffend naar beneden. Tuurlijk joh kan ook nog wel tussendoor. Terwijl ik ongeduldig in de rij sta bij Mediamarkt gaan ineens alle toeters en bellen af. Wat gebeurt er?? De man die net nog voor mij stond is ineens de klant van de dag en wint een vette cheque. Ik mompel mijn levensmotto: ‘Altijd net niet he!’

De volgende dag stonden we om 7 uur al klaar om naar Schiphol te vertrekken. Na het innige afscheid, inchecken en douanes, zaten we netjes op tijd bij onze gate te wachten. ‘Mevrouw van eiperen?’ Wel ja joh voor jou ben ik dat vandaag wel even. Steven van Singapore Airlines had ons al gespot, geen idee hoe hoe ons herkende maar hij behandelde ons als BN’ers. Hij wilde ons persoonlijk leed verzachten door ons samen bij het raampje te plaatsen. We werden als koning en koningin naar binnen begeleid. Maar nog beter was die derde stoel die leeg bleef. Het ene mannetje dat er wilde gaan zitten werd er snel weggehaald dus we hadden enigszins ruimte op de eerste twaalf uur.

Voor een jongen die normaal niet veel zegt, kwebbelde hij nu stevig door na, zoals het leek 5 liter cola, want hij wilde graag wakker blijven. Ik daarentegen, wilde liever een oogje dichtknijpen. In Singapore aangekomen, dacht ik lekker ruim de tijd te hebben voor alles. Maar op de een of andere manier trek ik toch chaos aan. Zoonlief wilde MacDonalds omdat het vliegtuigvoedsel niet te eten was. Maar de grote M in zat in Terminal 2 en wij liepen in Terminal 3. Dus we moesten op zoek naar een treintje; lopen, zoeken, treintje heen, lopen, zoeken, vage MacDonalds, ontbijt bestellen en daarna weer rap terug. Ik voelde het duizelen in mijn hoofd en hoopte op een makkelijke reis terug. Helaas. Terwijl zoon bij het raampje instortte en al snel op weg was naar dromenland, zat ik tussen hem en een andere jongen ingeklemd. Ik was moe, ik moest vreselijk plassen en ik vond het duidelijk niet leuk meer.

Goddank landden we eerder dan gepland. Snel door de douane en je koffers pakken is er in Australie gewoon niet bij. Ook nu weer was het staan, wachten, schuifelen en hopen op een goede afloop. Behalve een belerend wijzend vingertje van een meneer die me 1 stap over de streep zag gaan tussen douane gebied en giftshop om daarna een stap terug te willen doen, verliep het laatste stukje ook vlekkeloos. John van de Heuvel hoeft niet gebeld te worden. Ik ben niet opgepakt voor ontvoering. Oom stond mooi op tijd aan de andere kant van de deur te wachten. Eenmaal terug in Byford, wat voelt alsof ik nooit ben weggeweest, gooien we de koffers op de kamer en proberen nog heel even wakker te blijven. Zoon gooi rond 6 uur de handdoek in de ring, ik 2 uur later om elkaar vervolgens om half 3 snachts weer te zien aan het ontbijt-lunch-diner wat we die dag gemist hebben terwijl de Possums vrolijk heen en weer renden over het dak. We zijn er en gaan voorlopig nog niet terug!

[:]

[:nl]Check. Check. Dubbelcheck[:]

door Mireille | jul 8, 2017 | Australie 2017

[:nl]’Uw tickets liggen klaar, uw kunt ze komen ophalen of we kunnen ze opsturen.‘ Het is een drukke zaterdagmiddag als ik, met mijn handen in het sop, de telefoon probeer op te nemen. ‘Ik kom ze halen!‘ roep ik meteen. Met nog maar 10 dagen te gaan, 11 voor Oom, begint het nu echt wel spannend te worden. Heb ik alles goed geregeld, kloppen de documenten, worden we niet bruut uit elkaar getrokken door John van den Heuvel. Maar ook hoe vreselijk het is om dochterlief thuis te laten. Wat ga ik haar daar missen. De reis op zich vind ik niet eng. Ik ben niet bang om te vliegen en ik kijk er naar uit om weer drie weken bij Oom te zijn. Waar ik me wel druk over maak, is reizen met zoon. Niet omdat het een draak van een kind is want hij is de liefste zoon die je je wensen kunt. Maar omdat de papierwinkel in orde moet zijn.

Medische paspoort

Medicijnen moet in handbagage

Injectienaalden thuis laten

Paspoorten in orde

Tickets en visum geregeld

In verband met de verwachte grote drukte op Schiphol, toch maar een tweetje eruit gooien. ‘Zeg Schiphol, hoe lang heeft de Marechaussee nodig, om ons toestemming te geven om door te reizen #singleparent.’ Frank van Schiphol reageerde direct. Frank van Schiphol wilde eigenlijk al na het eerste berichtje privé en vroeg me of hij mocht DM’en (*Direct Message sturen). Nou Frank, als je leuk genoeg bent, toe maar dan! Ondertussen pakte Frank het handboek #singleparent erbij en ging helemaal los bij het kopje ‘alleen reizende ouders met kinderen’ Bij gebrek aan de standaard papieren was een brief van de rechter alleen niet genoeg. Ik moest ook bewijs leveren dat zoonlief daadwerkelijk in mijn huis woont. Ik zou zeggen, check de koelkast en daar is je antwoord want die is standaard leeg gegeten. Ik moest ook bewijs leveren dat hij geboren is. Maar Frank….als zoonlief niet geboren zou zijn, dan zou hij hier niet, bijna 180 lang, naast me staan, zou ik dit reisprobleem niet hebben gehad en zouden wij, lieve Frank, elkaar nooit ontmoet hebben via deze intieme DM-chat.

Frank van Schiphol verzekerde me dat we er zeker uitgehaald zouden worden voor verhoor, zijn advies was dan ook alles in orde maken voor vertrek want als er instanties gebeld moesten gaan worden zou het alleen maar onnodig langer duren. Frank stelde me niet echt gerust. Toch bedankte ik Frank van Schiphol voor zijn uitleg maar zag geen langdurige relatie tussen ons omdat hij me niet echt gerust kon stellen in stress momenten. Jammer Frank. Gemiste kans. Maar veel tijd heb ik niet om er over na te denken. Ik heb nog twee uur voordat het gemeentehuis sluit. Ik besluit mijn vraag daar neer te leggen. Vriendelijke mevrouw van Lansingerland snapt al die onzin niet. Ja natuurlijk worden er kinderen ontvoerd maar al die paniek. Ze raad me aan om alleen het uittreksel uit het basisregister mee te nemen en die geboorteakte te laten zitten. Jammer voor Almelo, die gaan geen winst meer maken op mijn vakantie. Hadden ze me destijds maar wat vriendelijker moeten behandelen.

Wanneer ik de volgende dag de tickets ophaal, vraag ik aan de mevrouw van het Reisbureau of zij misschien meer weet over de regels en wetgeving betreft alleenreizen met kind. Het land uitkomen lukt me nu wel. Kind in de koffer stoppen en zo door de douane sluipen. Maar de million dollar question is dan nog: kom ik Australië in? Mevrouw van het Reisbureau weet het ook niet, ze heeft dit ook nog nooit meegemaakt. Go figure. Ze raad me aan om de Ambassade van Australië te bellen, gewoon voor alle zekerheid. Een laatste optie is om het gewoon op de oude Carry Tefsen manier doen: ‘OP GOED GELUK!’ om vervolgens enthousiast met botoxgezichten langs de douane te sluipen.

Ik snap het. Ik snap echt waarom er regels zijn. Maar soms vind ik die regels verdomde lastig. Vooral omdat we schijnbaar weer de uitzondering zijn die de regel bevestigt!

Wordt vervolgd…..
(het verhaal dus, niet ik:-)

[:]

[:nl]Here I go again…[:]

door Mireille | mrt 3, 2017 | Australie 2017

[:nl]

…but not on my own.

‘Wanneer kom je weer?’ begint ongeveer ieder Skype gesprek met Oom na mijn terugkomst in oktober 2015. Ik mompel iets over tijd en geld en meer van dat onzinnig geneuzel, waar men niet teveel bij stil moet blijven staan. Zowel tijd als geld vliegt altijd veel te snel weg dus waar wacht ik nog op?

Ik kijk zoon aan en hij knikt. Hij wil wel. Dochter niet, zij wil haar paard niet zolang missen. Ik check onze paspoorten. Dat vergt wel enige creativiteit aangezien ze aan vervanging toe waren en de verplichte handtekening bij de rechter gehaald moest worden. Maar ook dat is uiteindelijk goed gekomen. Drie dagen na de rechtzaak, zitten zoon en ik op het reisbureau. Mevrouw de reisverkoopster praat tegen me alsof ik een ervaren wereldreiziger ben en voor heel even doe ik vrolijk mee. Ik gooi er wat termen uit, wat data en voordat ik het wist hadden we een optie. Ook al zijn het dezelfde vluchttijden als 2 jaar geleden, check ik toch nog even met Oom. Na een dikke oké, knik ik naar Mevrouw de Reisverkoopster en zij geeft een knikje terug.

We zetten de timer weer op de website en tellen af. Nog 137 dagen en nog zoveel te doen. Lezen jullie weer enthousiast mee?

Dagen voor vertrek

Dag(en)

Uur(s)

Minute(s)

Second(s)

[:]

[:nl]Goodbye doesnt mean you’ll be forgotten[:]

door Mireille | okt 20, 2015 | Australie

[:nl]Reizen en afscheid nemen gaan hand in hand. Er is altijd wel iemand die je moet achterlaten om weer terug te gaan naar de mensen die op je wachten. Wanneer de dag van vertrek is aangebroken zijn Oom en ik allebei een beetje stil. Het waren drie geweldige weken waarin ik zoveel gezien heb, gedaan heb, gehoord heb, gevoeld heb en heb meegemaakt. Het Australische landschap was zogezegd ‘eyecandy’ voor de natuurliefhebber, de gesprekken onderweg waren eyeopeners maar dan is daar toch ineens het afscheid. Helaas, ik kan echt niet langer blijven, mijn kinderen wachten op me aan de andere kant van de wereld. Met nog een laatste grijns naar Oom, stap ik door de douane om mijn weg terug te vinden en rijdt Oom terug naar een leeg huis waar hooguit misschien nog een spinnetje op de deur staat te bonzen.

Met een brok in mijn keel en een laatste blik naar buiten stap ik moedig het vliegtuig in. Gelukkig verloopt alles vlotjes en zitten we al snel in de lucht. Ik zit gelukkig alleen, zodat het niet opvalt wanneer er af en toe een lach op mijn gezicht verschijnt of een traan in mijn ogen als ik de film van de laatste drie weken in mijn hoofd aan mij voorbij laat gaan. ‘Miss?’ Ik kijk op en zie dat de steward het tegen mij heeft. ‘Did anyone ever tell you, you look like a famous movie star?’ Ik kijk hem verbaasd aan. ‘You are just GORGIOUS!’ roept hij enthousiast uit. Bij gebrek aan een vlot antwoord glimlach ik vriendelijk. Hij raakt me even aan en loopt door. ‘Zou ik in freaking economy class zitten, als ik een famous movie star zou zijn?’ dacht ik later terwijl ik probeer het gekrijs van de kinderen aan boord te onderdrukken met muziek.

Vijf uur later stap ik uit op het vliegveld in Singapore. De warme, vochtige lucht voelt als een dikke deken. In minder dan een uur moet ik mijn gate zien te vinden. Flink doorstappend en berichten versturen via whatsapp, kom ik op tijd aan bij mijn gate. Veel tijd is er niet dus hop ik alweer snel op mijn volgende vlucht. Juist wanneer ik net geïnstalleerd zit, naast twee aardige dames, komt er een overenthousiaste steward vertellen dat iedereen mag zitten waar je wil zitten. Het vliegtuig is maar halfvol. Ik zie iedereen opspringen en hysterisch rondrennen. Hij komt aan mij vragen of ik ook meer ruimte wil, dus ik pak mijn spullen en verhuis naar de eerst volgende rij met lekker veel beenruimte. Later bleek dat dat niet zo’n handige keuze was geweest. De rest lag languit op 3-rij stoelen te slapen terwijl ik in gevecht was met leuningen die vast zaten. Slapen leek onmogelijk en ik kon mezelf wel voor de kop slaan dat ik niet verder was gelopen.

Na alle maaltijden en drankjes gaan de lichten uit. Iedereen gaat slapen en ik ben in gevecht met mezelf. Tot overmaat van ramp komt er recht tegen over mij een steward zitten, die blijft kijken alsof ik er stiekem van door zou kunnen gaan. Ik draai en schuif heen en weer maar niks lijkt comfortabel genoeg om in slaap te kunnen vallen. Verfomfaaid en totaal in de knoop met mezelf zorgt de koelbloedige airco er ook nog eens voor, dat het mijn lichaam langzaamaan bevriest. Nog even en ik voel me Elsa uit Frozen. Ik vrees dat bij de eerste beweging mijn benen in een miljoen ijssplinters uit elkaar zullen spatten. Als mijn benen niet zo bevroren waren, zou ik opstaan om Let it goooo te gaan zingen. Uiteindelijk val ik onder toeziend oog van de steward toch heel oncomfortabel in slaap, of is het een coma van de kou? Het zorgt er in ieder val voor dat er ongemerkt een paar uur van de reis worden afgesnoept.

En dan is het eind in zicht. De lichtjes van Schiphol verschijnen in de donkere nacht en in gedachte denk ik aan mijn kinderen. Zullen ze al uit bed zijn? Zullen ze nu in de auto zitten? De daling wordt ingezet en niet veel later stap ik de koude lucht van Nederland in. In een rap tempo vlieg ik door de douane, pluk ik mijn veel te zware koffer van de band en kom ik als een echte movie star met een grote grijns door de deuren op Schiphol. Ik gooi mijn karretje aan de kant en knuffel mijn kinderen tegelijk. Ik ben weer thuis. Met een Hollandse kop thee praten we bij over mijn reis en daarna begint de grote verhuizing terug, het uitpakken en opruimen. Yep, ik zit gewoon weer terug in het ritme. Onder het bekende ‘Mama’ geroep, pak ik mijn koffer uit en vind ik een envelop met een kaart erin. ‘Goodbye doesn’t mean you’ll be forgotten’ zegt de kaart. Het is een dubbel gevoel, blij dat ik weer bij mijn kinderen ben en verdrietig dat ik weer afscheid heb moeten nemen. Maar hopelijk niet voor lang.

Ik kan het niet vaak genoeg herhalen; Oom, super bedankt voor deze geweldige vakantie. Lieve ouders, dankjewel voor het opvangen en zorgen voor mijn kinderen. En iedereen die me enthousiast gevolgd heeft op mijn reis, bedankt voor alle leuke commentaren! Hopelijk to be continued!