[:nl]Drie weken lijkt een lange tijd maar ze zijn voorbij gevlogen. Hoewel Xavier eigenlijk niet langer dan twee wilde gaan, vroeg hij of het niet mogelijk was om toch nog langer te blijven. Helaas. En dan breekt toch die gevreesde laatste dag aan. Het zonnetje speelde vrolijk in de blauwe lucht maar kon de bedrukte stemming in huis niet veranderen. Gelukkig hadden we nog 1 uitje op het programma staan; de skyline van Perth zien vanuit Kingspark. Aangezien we alledrie geen stadsmensen zijn, was Perth van een afstandje bekijken een prima compromis om te kunnen zeggen dat we er geweest zijn.
Zo reden we dus wild enthousiast rond 12 uur al richting Kingspark om vervolgens mega in de file te duiken. Again, feels like home. Het uitzicht op Perth viel bij Xavier toch wat tegen na dat uur rijden. Het is ook een beetje een anti-climax als je al dat moois al heb gezien van Australie om vervolgens weer terug te komen in de herkenbare herrie en de drukte van een stad. Ik geef hem daarin helemaal gelijk. Ik loop ook liever een uur door een national park naar een teleurstellende doorloopboom of een verstopte blowhole met enkel wat vogel gekwetter dan het geraas van auto’s en vrachtauto’s. De natuur in Kingspark was jammer genoeg ook nog niet echt ontwaakt uit hun winterslaap. Het hele park door wandelen was ook geen optie dus we besloten bij het eettentje wat te gaan drinken. Maar niet voordat ik mijn wens bij de wensput had gedaan. Je weet maar nooit welke fee er net op het randje van de wensput zit die mijn wensen wel uit wilde laten komen. Naast het eettentje zag ik in mijn ooghoek een boekenwinkeltje. Ik slurpte mijn thee naar binnen en liet de mannen aan hun lot over om in het boekenwinkeltje tussen alle kinderboeken te snuffelen. Kinderboeken, ik ben er gek op maar met twee pubers in huis heb ik geen rechtvaardig excuus meer om nog een kinderboek te kopen dus ik liet ze voor wat ze waren en neusde nog even bij de sieraden. Mooi maar beetje boven budget.
De mannen zaten nog steeds op dezelfde plek te keuvelen, over de zin van het leven, daar waar ik ze had achtergelaten. Het zat er op. Dit was het laatste vinkje op het lijstje. Later die middag hebben we onze spullen bij elkaar gezocht en de koffer gepakt. Xavier en ik wisselden zonder wat te zeggen herkenbare blikken dat de koffer inpakken deze keer helemaal niet zo leuk meer was. Morgen nog 1 keer naar de dokter voor een injectie om daarna aan onze vreselijke lange reis terug te beginnen en Oom weer achter te laten in een leeg huis tot we weer genoeg bij elkaar gespaard hebben voor een volgende invasie.
