[:nl]Hoe kan het ook anders dat we ook deze ochtend wakker werden met showers, vrij vertaald in het Nederlands: noodweer! Het idee om naar Cape de Leeuwin te rijden gleed samen met het regenwater in het afvoerputje. Zwijgzaam pakten we onze spullen in, gooiden de zooi in de auto en begonnen maar weer aan de lange reis terug. Het was koud, het regende maar we zouden nog wel naar de grotten kunnen, mijmerde ik bijmezelf. We waren al een tijdje onderweg toen ik die snuggere opmerking maakte. Oom gooide met piepende banden, want die waren toch nieuw, het stuur om en reden we alsnog naar de Jewelgrot door een enorme hoosbui heen waardoor we zowat van de weg spoelde. Wonder boven wonder begon de lucht ineens open te breken en zagen we een randje blauwe lucht. Tegen de tijd dat we bij de Jewelgrot waren, was het schitterend weer. Okay dat is misschien wat overdreven maar het was in ieder geval droog en we zagen iets van zon.
Terwijl Oom bovengronds bleef, daalden wij, samen met Tourguide Josh, af in de duistere onderwereld van Australië. De groep Koreanen, inclusief een continue huilende dreumes, probeerden we heel stellig te negeren, wat overigens geen makkelijke opgave was. Luidruchtig en iedereen opzij duwend worstelden ze zich door de cave. Het toppunt van aso-gedrag was wel het aanraken van de stalagtieten terwijl dat ten strengste verboden is.
De grot was nog steeds adembenemend mooi, een sprookjeswereld waar ik best wel wat langer had kunnen zitten. Ook Xavier was onder de indruk alhoewel hij nog steeds met een oog op dat fototoestel bleef letten want op de foto gaan wilde hij nog steeds niet. Ook niet voor later.
Na het bezoek aan de grot was het weer nog steeds zo mooi dat we besloten om toch nog door te rijden naar Augusta waar de twee zeeën elkaar ontmoeten. Als je de route van deze vakantie op de kaart zou natekenen zou er totaal geen logica in hebben gezeten. Een geordende chaos. Bij Cape Leeuwin stormden we zowat weg maar het uitzicht was schitterend. Australië liet zich voor heel even ook in de winter van z’n mooiste kant zien. Na het bezoek aan Cape de Leeuwin werd het tijd om de terugreis in te zetten. Oom reed het eerste stukje en daarna mocht ik weer achter het stuur. Hatsjikidee, gas op de plank en gaan met die banaan. Tegen vier uur waren we weer terug in Byford om te genieten van een tergend traag wifi van wel 0,05 mbps. Zelfs het alcoholpromillage mag hier nog hoger zijn. Toch hebben we ondanks het slechte weer en de chaotische route alles kunnen zien wat we wilden zien. Je krijgt wat je verdiend zeggen ze dan.
Hoe kan het ook anders dat we ook deze ochtend wakker werden met showers, vrij vertaald in het Nederlands: noodweer! Het idee om naar Cape de Leeuwin te rijden gleed samen met het regenwater in het afvoerputje. Zwijgzaam pakten we onze spullen in, gooide de zooi in de auto en begonnen maar weer aan de lange reis terug. Het was koud, het regende maar we zouden nog wel naar de grotten kunnen. We waren al een tijdje onderweg toen ik die snuggere opmerking maakte. Oom gooide met piepende banden, want die waren toch niew, het stuur om en reden we alsnog naar de Jewelgrot door een enorme hoosbui heen waardoor we zowat van de weg spoelde. Wonder boven wonder begon de lucht ineens open te breken en zagen we een randje blauwe lucht. Tegen de tijd dat we bij de Jewelgrot waren, was het schitterend weer. Okay dat is misschien wat overdreven maar het was in ieder geval droog en we zagen iets van zon.
Terwijl Oom bovengronds bleef, daalden wij, samen met Tourguide Josh, af in de duistere onderwereld van Australië. De groep Koreanen, inclusief een continue huilende dreumes, probeerden we heel stellig te negeren alhoewel dat erg moeilijk was. Luidruchtig en iedereen opzij duwend worstelden ze zich door de cave. Het toppunt van asogedrag was wel het aanraken van de stalagmieten terwijl dat ten strengste verboden is.
De grot was nog steeds adembenemend mooi, een sprookjeswereld waar ik best wel wat langer had kunnen zitten. Ook Xavier was onder de indruk alhoewel hij nog steeds met een oog op dat fototoestel bleef letten want op de foto gaan wilde hij nog steeds niet. Ook niet voor later.
Na het bezoek aan de grot was het weer nog steeds zo mooi dat we besloten toch nog door te rijden naar Augusta waar de twee zeeën elkaar ontmoeten. Als je onze route van deze vakantie op de kaart zou natekenen zou er totaal geen logica in hebben gezeten. Een geordende chaos. Bij Cape Leeuwin stormden we zowat weg maar het uitzicht was schitterend. Australië liet zich voor heel even ook in de winter van z’n mooiste kant zien. Na het bezoek aan Cape de Leeuwin werd het tijd om de terugreis in te zetten. Oom reed het eerste stukje en daarna mocht ik weer achter het stuur. Hatsjikidee, gas op de plank en gaan met die banaan. Tegen vier uur waren we weer terug in Byford om te genieten van het tergend traag wifi van wel 0,05 bpm. Zelfs het alcoholpromillage mag hier nog hoger zijn. Toch hebben we ondanks het slechte weer en de chaotische route alles kunnen zien wat we wilden zien. Je krijgt wat je verdiend zeggen ze dan.
[:]