‘Wanneer kom je weer?’ begint ongeveer ieder Skype gesprek met Oom na mijn terugkomst in oktober 2015. Ik mompel iets over tijd en geld en meer van dat onzinnig geneuzel, waar men niet teveel bij stil moet blijven staan. Zowel tijd als geld vliegt altijd veel te snel weg dus waar wacht ik nog op?

Ik kijk zoon aan en hij knikt. Hij wil wel. Dochter niet, zij wil haar paard niet zolang missen. Ik check onze paspoorten. Dat vergt wel enige creativiteit aangezien ze aan vervanging toe waren en de verplichte handtekening bij de rechter gehaald moest worden. Maar ook dat is uiteindelijk goed gekomen. Drie dagen na de rechtzaak, zitten zoon en ik op het reisbureau. Mevrouw de reisverkoopster praat tegen me alsof ik een ervaren wereldreiziger ben en voor heel even doe ik vrolijk mee. Ik gooi er wat termen uit, wat data en voordat ik het wist hadden we een optie. Ook al zijn het dezelfde vluchttijden als 2 jaar geleden, check ik toch nog even met Oom. Na een dikke oké, knik ik naar Mevrouw de Reisverkoopster en zij geeft een knikje terug.

We zetten de timer weer op de website en tellen af. Nog 137 dagen en nog zoveel te doen. Lezen jullie weer enthousiast mee?