[:nl]En dan is het zo ver[:]

door Mireille | jul 20, 2017 | Australie 2017

[:nl]

22 uur voor vertrek en de chaos is op een hoogtepunt. Het reisbureau, waar we de tickets hebben geboekt, laat weten dat mijn tickets zijn ingecheckt door een onbekend iemand. Zoon en ik zitten vijf rijen van elkaar verwijderd. Hoe dat mogelijk is weet niemand. Alsof het al niet spannend genoeg is, om als alleenstaande moeder met kind te reizen, wordt de spanning net als in een echte soapserie nu helemaal naar een cliffhanger gedreven. Welke terrorist heeft mijn tickets ingecheckt en waarom zitten we vijf rijen van elkaar vandaan. Is het een teken? Moeten we gewoon niet boarden? De dame van het reisbureau heeft geen antwoord. Singapore Airlines heeft ook geen antwoord. Schiphol heeft ook geen antwoord. Voor zulke reislustige bedrijven hebben ze in mijn geval weinig antwoorden op mijn vragen.

Terwijl zoonlief rustig gamend z’n dag door komt, want ja die koffer pakt ie ’s avonds wel in, ren ik als een kip zonder kop rond. Deadlines die nog gehaald moeten worden, lijstjes die moeten worden afgewerkt en dan is er nog die koffer die gepakt moet worden en het bedrijf wat moet worden gesloten. ‘Kunnen we nog even een nieuwe muis halen voor mijn laptop?‘ Zoon komt sloffend naar beneden. Tuurlijk joh kan ook nog wel tussendoor. Terwijl ik ongeduldig in de rij sta bij Mediamarkt gaan ineens alle toeters en bellen af. Wat gebeurt er?? De man die net nog voor mij stond is ineens de klant van de dag en wint een vette cheque. Ik mompel mijn levensmotto: ‘Altijd net niet he!’

De volgende dag stonden we om 7 uur al klaar om naar Schiphol te vertrekken. Na het innige afscheid, inchecken en douanes, zaten we netjes op tijd bij onze gate te wachten. ‘Mevrouw van eiperen?’  Wel ja joh voor jou ben ik dat vandaag wel even. Steven van Singapore Airlines had ons al gespot, geen idee hoe hoe ons herkende maar hij behandelde ons als BN’ers. Hij wilde ons persoonlijk leed verzachten door ons samen bij het raampje te plaatsen. We werden als koning en koningin naar binnen begeleid. Maar nog beter was die derde stoel die leeg bleef. Het ene mannetje dat er wilde gaan zitten werd er snel weggehaald dus we hadden enigszins ruimte op de eerste twaalf uur.

Voor een jongen die normaal niet veel zegt, kwebbelde hij nu stevig door na, zoals het leek 5 liter cola, want hij wilde graag wakker blijven. Ik daarentegen, wilde liever een oogje dichtknijpen. In Singapore aangekomen, dacht ik lekker ruim de tijd te hebben voor alles. Maar op de een of andere manier trek ik toch chaos aan. Zoonlief wilde MacDonalds omdat het vliegtuigvoedsel niet te eten was. Maar de grote M in zat in Terminal 2 en wij liepen in Terminal 3. Dus we moesten op zoek naar een treintje; lopen, zoeken, treintje heen, lopen, zoeken, vage MacDonalds, ontbijt bestellen en daarna weer rap terug. Ik voelde het duizelen in mijn hoofd en hoopte op een makkelijke reis terug. Helaas. Terwijl zoon bij het raampje instortte en al snel op weg was naar dromenland, zat ik tussen hem en een andere jongen ingeklemd. Ik was moe, ik moest vreselijk plassen en ik vond het duidelijk niet leuk meer.

Goddank landden we eerder dan gepland. Snel door de douane en je koffers pakken is er in Australie gewoon niet bij. Ook nu weer was het staan, wachten, schuifelen en hopen op een goede afloop. Behalve een belerend wijzend vingertje van een meneer die me 1 stap over de streep zag gaan tussen douane gebied en giftshop om daarna een stap terug te willen doen, verliep het laatste stukje ook vlekkeloos. John van de Heuvel hoeft niet gebeld te worden. Ik ben niet opgepakt voor ontvoering. Oom stond mooi op tijd aan de andere kant van de deur te wachten. Eenmaal terug in Byford, wat voelt alsof ik nooit ben weggeweest, gooien we de koffers op de kamer en proberen nog heel even wakker te blijven. Zoon gooi rond 6 uur de handdoek in de ring, ik 2 uur later om elkaar vervolgens om half 3 snachts weer te zien aan het ontbijt-lunch-diner wat we die dag gemist hebben terwijl de Possums vrolijk heen en weer renden over het dak. We zijn er en gaan voorlopig nog niet terug!

[:nl]Check. Check. Dubbelcheck[:]

door Mireille | jul 8, 2017 | Australie 2017

[:nl]’Uw tickets liggen klaar, uw kunt ze komen ophalen of we kunnen ze opsturen.‘ Het is een drukke zaterdagmiddag als ik, met mijn handen in het sop, de telefoon probeer op te nemen. ‘Ik kom ze halen!‘ roep ik meteen. Met nog maar 10 dagen te gaan, 11 voor Oom, begint het nu echt wel spannend te worden. Heb ik alles goed geregeld, kloppen de documenten, worden we niet bruut uit elkaar getrokken door John van den Heuvel. Maar ook hoe vreselijk het is om dochterlief thuis te laten. Wat ga ik haar daar missen. De reis op zich vind ik niet eng. Ik ben niet bang om te vliegen en ik kijk er naar uit om weer drie weken bij Oom te zijn. Waar ik me wel druk over maak, is reizen met zoon. Niet omdat het een draak van een kind is want hij is de liefste zoon die je je wensen kunt. Maar omdat de papierwinkel in orde moet zijn.

Medische paspoort

Medicijnen moet in handbagage

Injectienaalden thuis laten

Paspoorten in orde

Tickets en visum geregeld

In verband met de verwachte grote drukte op Schiphol, toch maar een tweetje eruit gooien. ‘Zeg Schiphol, hoe lang heeft de Marechaussee nodig, om ons toestemming te geven om door te reizen #singleparent.’ Frank van Schiphol reageerde direct. Frank van Schiphol wilde eigenlijk al na het eerste berichtje privé en vroeg me of hij mocht DM’en (*Direct Message sturen). Nou Frank, als je leuk genoeg bent, toe maar dan! Ondertussen pakte Frank het handboek #singleparent erbij en ging helemaal los bij het kopje ‘alleen reizende ouders met kinderen’ Bij gebrek aan de standaard papieren was een brief van de rechter alleen niet genoeg. Ik moest ook bewijs leveren dat zoonlief daadwerkelijk in mijn huis woont. Ik zou zeggen, check de koelkast en daar is je antwoord want die is standaard leeg gegeten. Ik moest ook bewijs leveren dat hij geboren is. Maar Frank….als zoonlief niet geboren zou zijn, dan zou hij hier niet, bijna 180 lang, naast me staan, zou ik dit reisprobleem niet hebben gehad en zouden wij, lieve Frank, elkaar nooit ontmoet hebben via deze intieme DM-chat.

Frank van Schiphol verzekerde me dat we er zeker uitgehaald zouden worden voor verhoor, zijn advies was dan ook alles in orde maken voor vertrek want als er instanties gebeld moesten gaan worden zou het alleen maar onnodig langer duren. Frank stelde me niet echt gerust. Toch bedankte ik Frank van Schiphol voor zijn uitleg maar zag geen langdurige relatie tussen ons omdat hij me niet echt gerust kon stellen in stress momenten. Jammer Frank. Gemiste kans.  Maar veel tijd heb ik niet om er over na te denken. Ik heb nog twee uur voordat het gemeentehuis sluit. Ik besluit mijn vraag daar neer te leggen. Vriendelijke mevrouw van Lansingerland snapt al die onzin niet. Ja natuurlijk worden er kinderen ontvoerd maar al die paniek. Ze raad me aan om alleen het uittreksel uit het basisregister mee te nemen en die geboorteakte te laten zitten. Jammer voor Almelo, die gaan geen winst meer maken op mijn vakantie. Hadden ze me destijds maar wat vriendelijker moeten behandelen.

Wanneer ik de volgende dag de tickets ophaal, vraag ik aan de mevrouw van het Reisbureau of zij misschien meer weet over de regels en wetgeving betreft alleenreizen met kind. Het land uitkomen lukt me nu wel. Kind in de koffer stoppen en zo door de douane sluipen. Maar de million dollar question is dan nog: kom ik Australië in? Mevrouw van het Reisbureau weet het ook niet, ze heeft dit ook nog nooit meegemaakt. Go figure. Ze raad me aan om de Ambassade van Australië te bellen, gewoon voor alle zekerheid. Een laatste optie is om het gewoon op de oude Carry Tefsen manier doen: ‘OP GOED GELUK!’ om vervolgens enthousiast met botoxgezichten langs de douane te sluipen.

Ik snap het. Ik snap echt waarom er regels zijn. Maar soms vind ik die regels verdomde lastig. Vooral omdat we schijnbaar weer de uitzondering zijn die de regel bevestigt!

Wordt vervolgd…..
(het verhaal dus, niet ik:-)

 [:]