[:nl]’Wanneer vertrek je ook alweer?” De vraag die ik de afgelopen twee weken dagelijks beantwoord heb. Mijn vertrekdatum heb ik in mijn emailhandtekening staan, op mijn website, in mijn whatsappstatus. Maar toch schijnt iedereen er overheen te lezen.
Op zondagmiddag belt Oom via skype om te zeggen dat het aftellen nu écht is begonnen. Alsof het daarvoor maar nep-aftellen was. ‘Nog maar drie weken he!’ zegt hij enthousiast. ‘Word je al nerveus?’
Om eerlijk te zijn word ik nerveus van al die nerveuze mensen om mij heen. Ik zie aan mijn kinderen dat ze me gaan missen. Drie weken bij opa en oma zal een flinke aanpassing zijn. We zijn nog nooit zo lang gescheiden geweest van elkaar. Maar ook klanten die nog snel alles gedaan willen hebben voor mijn vertrek. Vrienden die je nog even willen zien voordat je weg gaat. Het voelt alsof ze denken dat ik nooit meer terug kom. Stiekem is het ook wel grappig. Ik ben blijkbaar voor een heleboel mensen toch ook wel onmisbaar. De stille factor die ineens weg valt. Het advies wat ik van nu af aan iemand kan geven die zich ondergewaardeerd voelt; ga drie weken op vakantie dan komt het gemis en de waardering sneller terug dan dat je je koffer kan inpakken.
Oom en ik beginnen ons gesprek altijd met de weersberichten. Australie: koud en nat maar eind van de week 30 graden. Nederland: koud en nat en dat blijft ook zo. Hij wuift in de camera dat ik daarheen moet komen en niet drie weken moet wachten. Het klinkt als een goed idee maar dan zie ik in mijn ooghoek het to-do-lijstje liggen en de mensen die ik allemaal moet teleurstellen dat ik het werk niet af heb gekregen, of geen afscheid van heb genomen. Nog drie weken, oom, nog drie weken en dan stap ik het op het vliegtuig of ze me hier nu kunnen missen of niet.
[:en]
‘When are you leaving?’ It’s a question I answered daily over the last two weeks. I have posted this date in my emailsignature, my whatsappstatus and my website but still people need to ask the question.
It was sundayafternoon when Uncle called me on skype. ‘The countdown really started!’ he said enthousiastic, like the count down before was only a fake count down. ‘Only three weeks to go! Are getting nervous?’
To be honest, I only get nervous by the nervous people around me. I see the sad faces of my children who obviously going to miss me. It will be a huge adjustment to live at their grandparents house for three weeks. We have never been separated for so long. But also my clients are getting nervous with the idea of me leaving for so long. They hope I can finish the projects before I leave. Even friends I dont talk to on a daily basis text me when I will be leaving so they want to try to squeeze in a little teatime in between. It’s funny to see how many people are going to miss you when you’re gone. I can only advise the depressed and lonely people to go on a long holiday and see how many people are still going to miss you.
Like always Uncle and I exchange the weatherforcast for Australia and Holland. There is a lot in common these days. Wet and cold but spring is coming overthere and soon it will be 30 degrees. Fall is coming overhere and soon it will be even colder than it is today. ‘Come over here now’ he says and waves to the camera. I see my to-do-list in the corner of my eye. It sounds like a great plan but it has to wait. First I have to finish my work, say goodbuy and pack my bags. Only three weeks to go, Uncle, only three weeks to go!
[:]