[:nl]Het volgende item om af te vinken op mijn lijstje was Rottnest Island en een selfie met een Quokka dus gingen we al vroeg op pad naar Fremantle waar we net de boot misten dus reden we door naar de volgende boot. Net voet gezet op het luxe eiland wat ooit een gevangenis was voor Aboriginals kwamen de Quokka’s je al tegemoet. De Nederlander die het eiland ooit ontdekte en dacht dat het grote ratten waren, had gelijk, ze lijken ergens wel op grote ratten maar dan met een liever koppie.
Omdat het eiland te groot is om te wandelen of te fietsen, zoals andere toeristen deden, namen wij de tourbus waardoor we het hele eiland in nog geen uur zagen. Schitterende stranden, helder water, een wrak van een schip wat voor de kust vergaan was en heel veel toeristen die met een rood hoofd de heuvels op probeerden te fietsen. Toen de bus stopte omdat er schijnbaar een walvis aan het ronddartelen was, hoorde ik de ooh’s en aah’s van iedereen maar ik zag geen walvis waardoor mijn levensmotto weer boven kwam drijven: ‘Net niet!’
Na de busrit was het tijd voor lunch bij Joe’s Quokka waar Granny, de oudste quokka ons al kwam begroeten. Ze wilde wel mee werken aan een selfie, maar dan moest ik wel flink door de knieën. Ook tijdens de lunch kwam ze regelmatig kijken of we het nog naar ons zin hadden. Af en toe nam ze een kijkje in de keuken om door het keukenpersoneel weer terug naar het terras te worden gestuurd. Ook Henry de Pauw kwam zijn rondje maken en liet met trots zijn enorme sleep aan veren zien. De vogels bleven netjes op de rand van een lege stoel wachten om bij elk vallend kruimeltje er op af te duiken.
Na de lunch bezochten we het museum over het ontstaan van Rottnest Island. Opnieuw lazen we over de gruwelheden die de Europeanen Aboriginals hebben aangedaan. Een geschiedenisverhaal waar je stil van wordt. Helemaal als je dat vergelijkt met de hedendaagse perikelen van vluchtelingen.
Omdat we eerder dan verwacht het hele eiland al hadden gezien besloten we een boot eerder terug te nemen. Dat was geen probleem volgens de aardige kapitein.
Deze keer zaten we buiten op het dek en riep de aardige kapitein halverwege dat er Walvissen te zien waren. Nog een laatste kans om een walvis te zien maar helaas, ik denk dat de kapitein iedereen aan de linkerkant van zijn boot wilde hebben want opnieuw was er geen walvis te zien.
Alsof het zo had moeten zijn, waren we net op tijd terug bij de auto waar een bonnenschrijver net zijn bonnetje stond te schrijven bij onze auto. Een vriendelijke glimlach, een paar blauwe onschuldige ogen en in gebroken Engels dat we toeristen uit Holland waren, deed hem besluiten het te laten bij een waarschuwing en zo leverde die paar blauwe ogen nog 65 dollar op!
De avond eindigde met een Skypegesprek met de hele familie want hoe geweldig Australie ook is en hoe erg ik er nu alweer tegen op zie om terug de kou in te gaan, mis ik mijn twee schatjes toch wel vreselijk.
