Na bijna een week ondergedoken te zijn geweest in DownUnder, is er eindelijk een teken van leven. De vlucht verliep uiteindelijk best voorspoedig, alhoewel het laatste stuk van Singapore naar Perth voor Xavier zwaar was. De vermoeidheid sloeg toe, een vliegtuig vol babys en geen ruimte om te slapen, maakte hem niet vrolijker. De laatste kilometers leken uren te duren maar uiteindelijk landden we dan toch om 12.25 plaatselijke tijd op Perth. Nog even langs de vele douanemannetjes en de snuffelhond, want ja, B12 ampullen moeten toch extra gecheckt en besnuffeld worden, om uiteindelijk aan de andere kant van de deur na acht maanden Oom weer te zien zitten.
Of we eerst boodschappen wilde halen? Xavier, die normaal heel flexibel is, had nu maar één doel voor ogen en dat was naar huis, eten en z’n bed in. Ik was ondertussen allang weer over m’n slaap heen en hield het nog vol tot een uur of elf maar toen ging ook bij mij het lichtje uit.
Ook de volgende dagen bleef de jetlag nog flink hangen en hingen wij mee. Xavier vooral op de bank en ik in het zonnetje. Weg met die 50 tinten wit. Uiteindelijk kwam er weer wat leven in Xavier en was de eerste stop, de gameshop. Terwijl hij door de bakken met games ging, zaten wij op ons gemak een bakkie te doen.
Plannen worden gemaakt om te veranderen, roep ik altijd, maar dat bleek nu ook weer eens waar te zijn. Het plan was om de eerste week dagjes uit in de buurt te doen maar daar kwam een narrige muis en een snotterige verkoudheid tussendoor. Terwijl ik uiterst relaxed in mijn zonnetje zat, vroeg ik Oom waarom hij eigenlijk muizenklemmen heeft liggen. ‘Omdat ik een muis heb!’ Zei hij nonchalant. ‘Daar waar jij slaapt, zag ik laatst een muisje lopen maar ik kan hem nergens meer terug vinden.’
Ik kijk hem ietwat verontust aan, ‘Dus ik lig met een muis op de kamer?’ Oom vraagt daarop lachend of ik bang ben voor muizen. Nee, dat niet maar om ze nou ’s nachts in m’n bed te voelen, vind ik toch een minder leuk idee. Diezelfde nacht hoorde ik dan ook de hele nacht geritsel en getrippel met als gevolg dat ik geen tijd had om te slapen, want ik was de hele nacht op muizenjacht. Na een slapeloze nacht skipten we de dagtrip dan maar weer. Ondertussen werd het woensdag. Vandaag dan een roadtrip? Ik keek bij Xavier om het hoekje en kreeg gelijk het antwoord al. Ziek! Helaas. Misschien morgen beter.
Nadat Xavier een hele dag en nacht geslapen had en ik mijn middelvinger had opgestoken naar de muis omdat ik ondertussen maling had gekregen aan de muis, of hij nou wel of niet in mijn bed zou kruipen, waren we er dan donderdag eindelijk aan toe om er op uit te gaan. Het motormuseum in Whitmanspark, ruim een uurtje rijden van Byford. Alhoewel het meer een mannending is, was het toch leuk om al die oude auto’s en vooral motors te zien. Ik blijf natuurlijk wel een bikerchick, zonder bike, dat dan weer wel.
Na het motormuseum ploften we neer op het dichtstbijzijnde terrasje, waar we onder het genot van koffie/thee/cola een goed gesprek hadden over het leven, de verschillende kleuren melk en muizen. De aap kwam uit de mouw, het geritsel wat ik elke nacht hoorde, zou niet van het zwarte veldmuisje zijn maar de vier computermuizen die in de la van het bureau lagen. Wat dan ook weer de reden was waarom Oom ze steeds niet heeft kunnen vangen want ze konden de bureaula niet uit. Met dit idee, wist ik nu al dat ik heerlijk zou slapen.
Voor een eerste uitje waren we alweer lang genoeg op pad geweest. Na nog een laatste foto bij de legertank, was ons eerste uitje een feit en moesten we daar alle drie wel weer heel erg van bijkomen, op de bank, met de playstation aan en een kop thee/koffie/cola.
[:]