[:nl]Kun je zeggen dat je in de outback zit, als je in het donker op een steen langs de snelweg probeert wifi op te vangen om contact te hebben met je kinderen? Het voelde behoorlijk als outback en verlaten. Zo mooi als de sterrenhemel boven mij was, zo koud was de lucht in de avond en zo langzaam was het wifi wat ik had gevonden. ‘Als je binnen een uur niet terug bent’, zei Oom,’bel ik de politie!’ Dat werd dus nog spannend met dat trage netwerk. Ik kwam op tijd terug dus de politie hoefde niet uit te rukken. Die nacht sliep ik als een roosje op m’n elektrische deken tot ik om 1 uur ’s nachts een enorme herrie hoorde. Possums op het dak!
De volgende dag checkten we al op tijd uit om naar de volgende plaats te gaan. Nog even de helikopter van de Firebrigade op de foto zetten, die waarschijnlijk zijn collega kwam oppikken, en daarna reden we via Nannup, het koudste dorpje van West-Australie waar tulpen groeien, door naar Beedelup parc. Een kort rondje door het park langs de waterval was voor Oom al genoeg om terug te gaan naar de picknickplaats en ik nam de route naar de Walk Through Tree, een wandeling van 50 minuten door het bos. Het eerste stuk liep ik nog vol verwondering het pad op, elk bloemetje en plantje bewonderend. Tot het me op viel dat ik er toch wel heel alleen liep. Ik had al een kwartier gelopen en nog geen mens gezien. Wat als ik hier nou zou vallen en m’n been zou breken. Geen sterveling die me hier vindt, geen bereik op mijn telefoon en geen water bij me. Het pad werd ook wat grilliger, ik moest onder boomstronken door kruipen en over takken heen springen, me afvragend of het pad nu ophield of dat dit nou echt de outback was waar ik in beland was. Aangemoedigd door de vele vliegende insecten, ze gingen echt te snel om te zien wat het was, kwam ik uiteindelijk bij de Walk Through Tree aan. Als een kaboutertje kroop ik door het gat in de boom die volgeschreven stond met namen van stelletjes die waarschijnlijk nu alweer lang gescheiden zijn. De wandeling er na toe was mooier dan de boom zelf.
Na een rondje om de boom te hebben gelopen moest ik toch weer terug. Helaas was er geen toilet bij de boom en wat doe je nu als je moet? Het was maar één stap opzij om weg te duiken in de bosjes, er liep toch geen mens maar wat als er ineens een slang z’n kop opsteekt? Of wat als al die vossen de geurvlaggen oppikken? Toch wat minder Indiana Jane besloot ik wijselijk maar gewoon stug door te lopen en te wachten tot de eerste wc.
Ik zou ik niet zijn nadat ik het hele stuk veilig en volgens plan terug kwam om daarna alsnog te verdwalen in het park. Hey, een waterval, hier was ik toch al geweest? En die slingerbrug, daar ben ik toch al overheen gelopen? Zat hier geen toilet? Goed plan, Mireille, zonder water of een kaart van de omgeving de Bush intrekken. Uiteindelijk vond ik het juiste pad en de juiste afslag en kon ik nog een laatste keer het gevaar trotseren. Een toiletbezoek in een park doet je wel even achter je oren krabben en de herinnering aan het youtube filmpje waarbij een enorme spin onder de rand van de wcpot vandaan kwam deed mij toch wel creatief de boel lossen.
Een stukje verder zat Oom al te wachten of ik uberhaupt nog levend terug zou komen. Bijkomend van mijn indrukwekkende wandeling reden we verder naar Gloucester omdat ik met mijn grote mond had gezegd dat ik die boom van 53 meter wel even zou gaan beklimmen. Maar toen ik eenmaal voor de boom stond, vroeg ik me af of ik het ooit zou leren, zo’n grote mond te hebben.
Terwijl Oom met een grijns en mij succeswensend op het bankje ging zitten kijken, zette ik mijn eerste stapjes naar boven. ‘Doe net als Ben, alleen de eerste drie treden, foto maken en terugkomen.’ Maar dat was mijn eer te na. Ik doe gewoon zoals ik alles doe in het leven, de ene voet na de andere, dan kom je vanzelf waar je wezen moet.
Stap voor stap kwam ik steeds hoger, tot mijn knieën en begaven. Ik stond op tweederde, ik hoefde nog maar één draai om het uitzichtpunt te bereiken en toen ging het niet meer. Leve de reuma! Voorzichtig daalde ik weer naar beneden met het idee dat ik verder ben gekomen dan de andere familieleden.
De dag zat er alweer op en zo eindigden we aan het eind van de middag in Gloucester Motel om daar bij te komen van een hele intensieve dag!
