[:nl]Het is al het eind van de dag als ik samen met een ijskoude najaarsstorm naar binnen waai. Ik zie nog net op tijd de stapel post liggen op de mat en maak een sprongetje. Tussen alle bekende rekeningen zie ik een herkenbaar logo. Ik gooi mijn spullen opzij en trek de enveloppe open. ‘Wat is dat?’ vraagt kind 2 als hij mij met de papieren ziet. ‘Ik heb permissie om Australië te enteren staat hier.’ Hij kijkt me wazig aan. Grinnikend zeg ik dat dit mijn visum is en dat ik toestemming heb om Australië te bezoeken.
Het pakketje bevat verder nog wat informatie voor de thuisblijvers en niet te vergeten mijn vluchtnummers. Nog twaalf dagen, heel even moet ik mezelf knijpen. Maar dan zie ik de tickets op mijn naam. Ja, ik ga toch echt!
[:en]It’s already the end of the day when a cold storm is blowing me home. When I open the door I see just in time the amount of enveloppes and I jump over it. Between all the bills, I notice one familiar logo. I throw my stuff on the side and open the enveloppe.
‘What is it?’ child 2 asks when he sees me with the papers.
‘I have permission to enter Australia’
I see the questionmarks in his eyes. ‘It’s my visa and it says I am aloud to visit Australia as a tourist.’ It clearifies everything to him.
The enveloppe also contains some information for the people back home and my flightnumber. Only twelf days to go. For a moment I have to pinch myself to see if this is all true. But then I see the tickets again with my name on it. I am really going!
[:]