[:nl]Na een lange maar ijskoude nacht aan de kust lag het plan klaar om richting Augusta en Margeret River te gaan. Nooit geweten dat het zo koud kan zijn in Australie, bibberend kwam ik mijn bed uit om gelijk een hete douch te nemen en daarna snel mijn kleren aan te trekken. Gelukkig ging de kachel nog even aan om op te warmen. Na het ontbijt vertrokken we richting Augusta via de toeristische route, een ander zou opmerken dat er vooral veel bomen staan en verder niks te zien maar ik genoot van de bosrijke, heuvelachtige omgeving. Wat heeft een mens nog te wensen als je hier woont. Bomen, schapen, koeien, paarden en reeën stonden op hun gemak te grazen op uitgestrekte vlaktes en ik probeerde elke indruk voor eeuwig op te slaan in mijn herinnering.
Bij een tussenstop om wat foto’s te maken deed het plaatje me denken aan de begintune van Once Upon a Time, één van mijn favoriete series.
Augusta was een toeristisch plaatsje aan zee waar de eerste immigranten over zee aan kwamen. Voor heel even stonden Oom en ik stil hoe die mensen hier aan wal gekomen zijn. Je reist maanden met een boot naar een onbekend land en dan sta je ineens in een land waar niks is. Geen huizen, geen bewoonde wereld, je hebt geen benul wat er aan gevaarlijke dieren rondloopt of welke bevolking er woont. Je zult zelf alles moeten ontdekken en je eigen huis moeten bouwen. Wat waren pas echte avonturiers zonder vrees.
Na dit historisch momentje reden we door naar de vuurtoren waar het, zoals ik het steeds noemde, twee-zeeën-punt. De Southern Ocean en Indian Ocean komen hier samen in een denkbeeldige lijn, dat vroeg om een fotomomentje.
Na de lunch in Augusta ging ik nog dieper Down Under met Captain Kirk mee de grot in waar ik in de betoverende wereld stapte van stalagmieten en stalactieten. Terwijl Oom al vrij snel terug naar boven ging, liep ik steeds dieper de grot in achter Captain Kirk aan waar de ruimtes steeds kleiner maar ook mooier werden. Als je je afvraagt hoe donker, donker echt kan zijn dan weet je dat pas wanneer je 250 meter onder de grond zit en Captain Kirk het licht uit doet om te laten zien hoe donker donker echt kan zijn. Opgelucht licht aan het eind van de tunnel te zien kwam ik happend naar zuurstof weer boven waar Oom al stond te wachten.
Terugrijdend naar onze cottage liet ik alle indrukken op me inwerken. Achttien jaar stond deze jaar op mijn bucketlist en die kan ik nu afstrepen maar er is wel een puntje bijgekomen, misschien ooit hier mijn eigen huis te hebben.
ps sorry voor de chaos in de foto’s. Ik heb ze in het pikkedonker op een traag wifilijntje in de kou (5 graden) moeten uploaden.
