Op het moment dat je begint te foeteren op idioten op de weg, die het verschil tussen links en rechts niet weten, weet je dat je geen tourist meer bent. Na een dagje shoppen in de Fremantle Market, waarbij de mannen de gevangenis in gingen, knalden we, op een haar na, bijna vol op een auto die even vergat dat het verkeer van links kwam. De vrachtauto achter mij, lette gelukkig ook goed op zodat we niet als aan harmonica opgevouwen werden.
Het weerhield me er niet van om vandaag weer vrolijk in de auto te stappen op weg naar Mandurah. Na een route met meer rotondes dan rechte wegen, waren we precies op de tijd bij de boot die om 11 uur vertrok. Nog even een kaartje en we konden vertrekken. Het weer was heerlijk dus kropen Xavier en ik dan ook gelijk op de boeg, waar we niet alleen heerlijk in de zon zaten maar ook een schitterend uitzicht hadden op de dolfijnen.
We waren nog maar net vertrokken of de eerste snuiters lieten zich al vrolijk zien, mee zwemmend en dartelend langs de boot. Wat zijn het toch bijzondere beesten. Na de boottocht moesten we natuurlijk ook nog de jaarlijkse hagelslagstop doen bij Schoonzus, waar we nog meer dolfijnen te zien kregen. Wow, je zou dit maar dagelijks in je achtertuin hebben. Geweldig! er zijn ergere plekken om te wonen. Uiteindelijk werd het tijd om weer terug te rijden en zaten we na een uurtje opnieuw de geweldige foto’s en filmpjes te bekijken van deze bijzondere dag.
De algemene reactie die je krijgt, wanneer je vertelt dat je naar Australie gaat is: ‘ieeuw daar zijn enge spinnen!’ Ik ben hier nu al voor de derde keer en de enige enge spin die ik heb gezien, was achter glas, opgezet. Slangen hebben we nog helemaal niet gespot en de kangoeroes liggen vooral dood naast de weg. Erg triest maar waar. Zagen we voorgaande jaren nog hele kuddes voorbij hoppen, hebben we ze dit jaar gewoon nog nergens gezien.
Op onze tweede dag in Denham, reden we een beetje later dan gepland naar Monkey Mia. Door de naam zou je denken dat er apen zitten maar wat ik in de vluchtigheid kon lezen, was dat het is afgeleid van een vissersboot en ‘Mia’ wat thuis betekent voor Aboriginals. Monkey Mia is bekend geworden door het dagelijks voeren van de wilde dolfijnen. Leuk! Dacht ik. Gaan we doen! Helaas kwamen we net te laat aan en waren de dolfijnen al vertrokken. Terwijl Oom de schaduw op zocht, slenterden Xavier en ik nog even over het strand en door het water. Ik voelde een kriebeltje hier, een kriebeltje door. Er verscheen een bultje en nog een bultje. Omdat er veel mensen in het water lagen te dobberen, ging er bij mij nog geen lampje branden. Tot ik onder de bulten zat en mijn oom doodleuk opmerkte dat hier sandflies waren. Sandflies?! Ik heb geen fly gezien en toch zit ik onder de bulten, waar ik er zelfs na 24 uur nog nieuwe bij kreeg.
Diezelfde avond, toch wel enigszins een beetje suf van de lange rit, wilde ik lekker vroeg m’n bedje in. Maar wat zag ik daar in mijn ooghoek over mijn bed rennen? Een muis! Van alle waarschuwingen over spinnen en slangen heeft niemand wat over een muis gezegd. Het was ook niet zomaar een muis, deze muis was duidelijk een gevalletje ADHD on speed. Slapen zat er niet echt meer in, dus vertrok ik met deken en al naar de bank, gevolgd door Muis en zijn beste kameraad die de muizenvallen lekker links lieten liggen.
De volgende avond dacht ik Muis en zijn kameraad slim af te zijn. Ik had alle mogelijke lekkernijen weg gehaald. Vast en zeker dat ze dan naar de buurman zouden vertrekken. Helaas, in plaats van dat ze hun koffers pakten en verdwenen, werden ze samen nog brutaler. Vanaf de leuning van de bank zaten ze me aan te staren met een blik die zei: ‘geef ons eten!’ Keihard als ik ben, schudde ik mijn hoofd. Nee! Nee, echt niet! Je houdt me iedere nacht wakker, ik ga je daar niet voor belonen. Muis en kameraad gebruikten Russische marteltechnieken om mij wakker te houden. Ze bleven koppig om mij heen dartelen en door slaapgebrek gaf ik uiteindelijk toe. ‘Alsjeblieft! een chocoladekoekje en laat me nu met rust!’ Het werkte. De rest van de nacht heb ik ze niet meer gehoord. Ook de volgende nacht bleef het stil. Ik begon me af te vragen of muizen, net als honden, ook dood zouden gaan van chocola. Een kleine Google search actie gaf mij het antwoord. Muizen lusten geen kaas en gaan dood van chocola. Half schuldig doordat ik de dood van Muis op mijn geweten had en half blij dat ik weer normaal kon slapen, had ik eindelijk weer een normale nacht. Tot ik rond 6 uur wakker werd van getrippel. ‘Je leeft nog!’ dacht ik blij en daarna ‘shit, je leeft nog.’
Uiteindelijk valt dat Wildlife in Australie allemaal wel mee. Dode kangoeroes, sandflies en muizen. Daarvoor hoef je niet thuis te blijven!
De volgende ochtend werden we gewekt door een Kangoeroe, die voor de deur stond. Wij keken hem wazig aan en hij keek vreemd terug waarna hij vrolijk door hopte naar het volgende adres. Omdat we allemaal al lekker op tijd het bed uit waren, zaten we al snel bepakt en beladen in de auto op weg naar onze laatste stop naar boven; Denham. Een bijna 500km lange weg, met risico op loslopende koeien en overhoppende kangoeroes. Ik zou deze keer rijden, zodat Oom ook eens naar buiten kon kijken. We waren Kalbarri nog niet uit of ik moest al uitwijken naar de rechter baan, voor een enorme dode kangoeroe op de weg, waar natuurlijk net een tegenligger ons tegemoet kwam.
Door mijn enorm geskilde stuurkwaliteiten liep het allemaal goed af. De rest van de weg lag bezaaid met kangoeroes. Ik vroeg me af of er nog wel ergens een levende rond hopte, want om de paar honderd meter lag er wel eentje op de weg of in de berm.
Op het eerste stuk was lekker rustig, nog niet zo warm en vlotte lekker. Maar na zo’n twee uur begon het zonnetje fel te schijnen, werden de raampjes op een kiertje gezet en werd mijn hoofd steeds roder. De weerspiegeling op de weg werden ook steeds raarder, waardoor mijn voet steeds zwaarder naar beneden ging. Terwijl Oom vrolijk naar buiten bleef kijken, zakte mijn voet van de verplichte 110 langzaam naar de 120 met een uitschieter naar 130. Zoon vroeg zich al af waarom wij de enige waren die zoveel auto’s in haalden. Geen getut achter dat stuur, gas op de plan en lekker doorrijden!
Tijdens een tussentijdse stop om even de benen te strekken, (lees: rookpauze) kroop Xavier achter het stuur. Koppeling op laten komen, gas indrukken en rijden maar. Daar ging ie, zijn eerste meters achter het stuur aan de linkerkant. Nu was hij er klaar voor om thuis zijn rijbewijs te halen zodat hij volgend jaar zelf kan rijden.
De slaapplek die we voor deze nacht kregen lag direct aan het strand. Het uitzicht op de heldere, blauwe zee was schitterend en nadat we de tassen binnen hadden gegooid, liepen Xavier en ik dan ook samen direct naar de zee om af te koelen en een stuk door de zee te lopen. Na zo’n oververhitte rit van 4 uur, was dit een heerlijke verkoeling.We haalden daarna nog een paar boodschapjes om vervolgens terug te slenteren. Nog napratend over de warme autorit, ving Oom ons gesprek op. ‘Waarom zeg je dat dan niet? Dan zet ik de airco aan!’
Xavier en ik keken elkaar aan. ‘Daar kom je nu mee??’
Voor het avondeten trakteerden we onszelf op pizza en uitzicht op de ondergaande zon. Kon het leven nog mooier dan dit? Jahoor, want daarna kwam er nog thee met leuke gesprekken onder een donkere sterrenhemel, waar ergens aan de hemel een sterretje knipoogde!
Of ik nog meer wil zien? Vroeg Oom toen we terug kwamen. Welja, ik ben er nou toch! Dus reden we door naar Z-bend lookoutpoint en river trail. Xavier bleef bij Oom en ik ging geladen met pet en water naar de Lookoutpoint. Het uitzicht was weer adembenemend maar wacht, zie ik daar beneden nu mensen lopen? Een wandeling van 2km in 2 uur. Twee uur wilde ik ze niet laten wachten maar een stukje zou ik toch wel kunnen kijken? Het waarschuwingsbordje gaf het weer duidelijk aan:
– Ga niet alleen!! (Kijkt om zich heen en ziet niemand. Check!)
– Neem genoeg water mee!! (Half flesje water. Check!)
Dit gaat helemaal goed komen! Enthousiast daalde ik af en volgde ik de pijltjes naar de rivierbedding. Ongelooflijk dat ik hier gewoon loop. Dat ik hier sta. Heel even sta ik stil en luister. Ik hoor niks. Geen vliegtuigen, geen auto’s en vooral geen menselijk getetter. Ik maak er een filmpje van en bedenk me dat ik ook mijn laatste filmpje kan zijn, als ik nu mijn nek breek over de losliggende rotsblokken waar ik al filmend overheen klauter.
Halverwege het pad leek het me verstandiger om terug te gaan naar de bewoonde wereld. Ik hoorde de mannen al bijna puffen dat ze zo lang moesten wachten. De weg terug naar boven was weer een flinke stress test voor mijn hart, blijkbaar heb ik nog het hart van een gezonde twintigjarige want ik kwam lachend en vrolijk weer boven.
De friendly flies die ons al die tijd zo vrolijk gezelschap hadden gehouden, lieten we achter in de outback en reden zelf terug naar de bewoonde wereld. Gelukkig hebben we de foto’s nog om op een geweldige dag terug te kijken.
De volgende dag zou onze volgende stop in Geraldton zijn, maar omdat het maar 65 km verderop was, besloten we na het bezoek aan een Xavier-Cathedraal door te rijden naar Pink Lake met een tussenstop in Nordhampton waar we in een allerschattigst eettentje, waarbij het niets ontbrak behalve een toilet, een flinke hamburger hebben gegeten. Dat toilet was toch wel weer een dingetje voordat we weer de weg op moesten, dus trok ik Xavier mee om op speurtocht te gaan en de toiletbordjes te volgen. Navigeren is niet aan mij besteed, maar hij loodst ons overal doorheen. Als we hem toch niet hadden, zouden we alsnog ergens in het zuiden zitten. Niet veel later, stonden we dan voor een openbaar toilet. Ook weer een dingetje. Het is toch openbaar. Ergens ben ik altijd bang dat er dan een slang uit een wcpot komt wurmen. Na een snelle boodschap, liepen we weer terug naar de auto waar Oom al zat te wachten. Pink Lake here we come.
Na een uurtje rijden stopten we in de berm. Dit is het dan. Pink Lake. Maar het is niet Pink. Meer white. Offwhite. Ook wel gewoon grijs. Xavier en ik liepen heel stoer door het struikgewas richting het meer wat pink had moeten zijn, tot we halverwege tot onze enkels in zoute blubber stonden. Terwijl ik er nog wel enigszins om kon lachen, vond Xavier de grap toch wat minder leuk.
Terug in de auto vroeg Oom of we nog verder wilden rijden. Wel ja we zijn er nu toch. Tot onze verbazing verscheen er een knalroze meer net om de bocht. Het was dus in eerste instantie een gevalletje van Net Niet. Gelukkig waren we toch nog een stukje doorgereden en het was zeker een indrukwekkend gezicht.
Nog even snel een foto bij het strand, we vergeten gemakshalve maar even dat we vast kwamen te zitten op een stuk offroad weg, reden we door naar Kalbarri waar we al snel verwelkomt werden met dikke zwarte rookwolken, veroorzaakt door een bushfire. Dat weerhield ons er niet van een slaapplek te vinden, achter de local pub deze keer. Bij de eerste login poging ontving ik gelijk berichten van dochterlief. We zijn weer even online voor hoe lang het duurt!
Na ruim een week in Byford en omstreken wat gerommeld te hebben, begonnen we vandaag dan eindelijk aan onze geplande roadtrip. Oom had ons al de stuipen op het lijf gejaagd dat we zeker tien dagen onderweg zouden zijn, zonder wifi, want up north hadden ze nog geen wifi uitgevonden. Daarom checkten Xavier en ik op dinsdagochtend voor de laatste keer nog extra onze telefoons, namen we afscheid van onze geliefden, want we zouden toch enigszins digitaal een beetje in coma raken en stapten we enigszins verward in de auto.
Onze eerste stop zou Cervantes worden waar we de beroemde Pinnacles zouden bezoeken. Het eerste stuk reed Oom, het tweede stuk reed ik. Al hobbelend en schuddend op de lange saaie wegen, schoot de verveeldheid al snel erin. De borden die langs de weg schreeuwden om vooral wakker te blijven, begon ik ineens enorm te begrijpen. BOEM! Alledrie zaten we ineens rechtop. Nee, gelukkig geen kangoeroe maar een suïcidale vogel die frontaal tegen de voorruit aanvloog op een gangetje van 110 km/h. Ik weet niet hoe de vogel er aan toe was maar mijn adrenalinelevel schoot in het rood en van inkakken was gelijk geen sprake meer. Als die vogel al zo’n klap was, hoe moet dat dat met een kangoeroe zijn die, als een potloodventer in een park, ineens uit de bosjes zou springen. Ik moest er maar even niet aan denken en bleef stug door rijden.
Het laatste stuk reed Oom maar weer. Hij wist de weg niet goed meer, ik anticipeerde niet snel genoeg op zijn aanwijzingen en bovendien werd ik nogal nerveus van dat links-rechtsdingetje. Uiteindelijk vonden we na veel gehannes dan toch de Pinnacle desert. Als we dan geen Nachtwacht hebben om te laten zien aan de touristen, dan openen we maar een park met stenen, moeten ze hier gedacht hebben. Toch eenmaal in het park, was het toch verbaasd over hoe raar het er uit zag en vroeg me af hoe het daar zo gekomen was, of gegroeid. Wij hebben de hunebedden, Engeland heeft Stonehenge en Australie heeft de Pinnacles. Wat me gelijk opviel tijdens het maken van wat foto’s was, hoe stil het er was, afgezien van wat blerende Aziaten. Ook al mopperden we alle drie al de hele dag door, had ik het toch niet willen missen.
Na de Pinnacle desert reden we langs de kust verder omhoog naar Dongara. ‘Als je dit al saai vindt,’ zei Oom lachend, ‘wacht dan maar tot je nog verder omhoog rijdt.’ Ach, mij maak je niet gek. Ik deed mijn schoenen uit, nam mijn Zen-pose aan en zat m’n tijd uit. Anderhalf uur later en weer drie keer verkeerd rijden, hadden we het dorpje gevonden, met niet veel later ook een slaapplaats, direct aan het strand.
Xavier en ik keken elkaar aan. Wifi? Samen gingen we op zoek naar een netwerk, een code, iets van waaruit bleek dat hier echt wifi was. Maar we vonden niks. Dat kan toch niet meer in deze tijd met alle bloggers en vloggers dus besloot ik het bij de receptie te vragen. Natuurlijk hadden ze wifi. Ik kreeg een code mee waarmee Xavier en ik driftig aan de slag gingen. Maar hoe we ook probeerden, niets werkte. Smekend keken we oom aan of hij zijn hotspot nog even aan wilde zetten. Hoezo verslaafd. Zodra de hotspot aan ging, vlogen de berichten binnen, die ik snel beantwoordde zodat ie daarna weer uit kon.
Wonder boven wonder vloog toen ineens het wifi van het park wel aan, dus al met al hadden we uiteindelijk een rustige avond, aan het strand met het rustgevende zoemende geluid van het wifi.
