‘Wow, jij bent al vroeg wakker’, stuurt Oom als ik om kwart voor zes ‘smorgens op zijn whatsappbericht reageer. Na een redelijk slapeloze nacht, want waarom zou reuma op deze dagen aardig voor je zijn, besluit ik er maar uit te gaan. Het is stil in huis. Zoon slaap nog, kat negeert me en Teatopic vraagt hoe mijn ochtendritueel eruit ziet.
Na alle tekstberichtjes, telefoontjes en hugs&kisses van de dag er voor, is de dag van vertrek nu echt gekomen. Over precies 24 uur sta ik aan de andere kant van de wereld. Ik ga blijkbaar gemist worden. Terwijl ik de laatste dingen in m’n koffer prop, zucht en puf ik flink tijdens een laatste telefoontje. Weer 18 uur in z’n kist. Ik zie er tegenop. Als de bel gaat en onze taxi voor de deur staat, neem ik als laatste afscheid van mijn gesprekspartner aan de telefoon, gil ik Zoon uit bed en laden we de auto in. Op naar Schiphol.
We sluiten aan in de rijen dikke mensenmassa terwijl ik me bedenk wat ik ga zeggen als ik ondervraagd ga worden, voor het kidnappen van mijn zoon. Z’n vader is dood? Vermist? Of gewoon m’n mond houden. Ondertussen schuifelen we langzaam door de douane en kraait er geen haan naar dat hij op z’n gemak door de douane is gelopen terwijl ik weer half uitgekleed en gefouilleerd word. Het blijft een dingetje.
Binnen een half uur waren ingecheckt en klaar voor vertrek en toen begon het lange wachten.Nog een uurtje en dan gaan we de lucht in. Inside information vertelt ons dat we van baan 18 naar baan 24 zijn verplaatst en dat we in een gloednieuwe 350 vertrekken. Het zal de reis er niet makkelijker op maken maar we doen het er maar mee. Next stop: Singapore!
[:]