[:nl]De laatste avond in Albany klonk wat zorgwekkend. ‘The most rainy days in July since the last 40 years.‘ zegt de weermevrouw. Zware stormen op komst. Hel, hagel en verdoemenis. Oom besluit dat het beter is om de volgende dag terug naar Byford te rijden and so we did. De zon volgde ons vrolijk en leek ons haast uit te lachen omdat we wegtrokken voor het naderende noodweer. Tot we in Byford aankwamen. Het noodweer barstte los alsof Noach net op tijd klaar was met zijn ark en de wereld kon overstromen, of in ieder geval Australie. Wat een water. De nieuwsberichten logen er ook niet om. Veel omgewaaide bomen en stormschade. Die nacht spookte het behoorlijk om het huis, zo erg dat zelfs Pommetje de Possum er stil van was geworden.
De dag erna zou het nog steeds regenen dus zochten we naar een indoors activiteit. We ontvluchtten de regen en het huis door de Great Escapes Tour te doen in Fremantle Prison. Ik had de gevangenis natuurlijk twee jaar geleden op mijn verjaardag ook al gezien maar deze keer zouden we de Great Escapes tour doen omdat Xavier nog altijd een grote wens heeft om ooit een keer te willen ontsnappen uit een gevangenis. Dit was dus een mooie gelegenheid om aantekeningen te maken.
Op het moment dat we naar binnenstapten waarschuwde ik hem wel: ‘Zoon, dit is de eerste en de laatste keer dat ik je in een gevangenis wil zien.‘
Xavier zou Xavier niet zijn als hij geen weerwoord zou hebben. ‘Wat als ik nou iemand wil bezoeken die vast zit? En wat als ik Alcatraz wil bezoeken?‘ Ik kijk. Ik zucht. Ik schud mijn hoofd. Gelukkig onderbrak James, onze tourguide voor die middag, onze kansloze discussie en nam ons mee in de wondere wereld van draaideurgevangenen die het maar niet leken te snappen. Je zou toch denken dat als je zomers in een kooi in de brandende zon, waar het wel 50 graden kon worden en ’s winters in de vrieskou rond het nulpunt wel zou leren om uit de gevangenis zou blijven. Toch lazen we op de rapportkaarten aan de muur van gevangenen dat ze vaker binnen dan buiten stonden.
Catherine Birnie, die ook vast zat en nog steeds op haar 65ste vast zit, was toch wel het ultieme schoolvoorbeeld dat foutje vriendjes je dieper in de ellende kunnen trekken dan je zelf ooit voor elkaar kan krijgen. Dat relativeerde ook weer mijn eigen geschiedenis, het viel dus allemaal wel mee. Catherine had al zeven kinderen toen ze David ontmoette en haar man verliet voor hem. Ze hadden vijf romantische weken van samen meisjes en vrouwen oppikken, onvoorstelbaar martelen en uiteindelijk vermoorden. Dat is toch het ultieme geluk en bewijs van ware liefde voor elkaar zou je denken. Welk meisje droomt hier niet van?
Het laatste slachtoffer en het enige meisje wat het drama overleefde, wist te ontsnappen en waarschuwde de politie. Het stel werd opgepakt en opgesloten. David bleek toch niet zo sterk als Catherine te zijn en pleegde uiteindelijk zelfmoord. Catherine zit tot op de dag van vandaag op een leeftijd van 65 jaar nog steeds in een zwaarbewaakte gevangenis zich af te vragen wat ze in Godesnaam destijds in die man heeft gezien en waarom ze destijds haar liefhebbende man en kinderen voor hem had verlaten. Haar leven en vrijheid stopte op het moment dat ze voor hem koos. Het is zo’n verhaal waarbij ik me afvraag wat zo’n vrouw bezielt op zo’n moment en of ze zichzelf de haren uit het hoofd trekt op het moment wanneer ze tot bezinning komt.
Na de tour scheen voor heel even weer het zonnetje en wilden we nog een poging doen om de overdekte markt in Fremantle te bezoeken maar het was te druk, te weinig parkeerplek dus reden we terug naar Byford tijdens een half uur durende discussie over waar precies die ene KFC hier in de omgeving zou kunnen zitten. Google bracht uiteindelijk pas bij thuiskomst antwoord: te ver!
