[:nl]Na bijna drie weken in West Australië rondgereisd te hebben, was Perth de enige plek waar ik nog niet geweest was. Nu komt het waarschijnlijk als een shock als ik toegeef dat ik eigenlijk totaal geen stadsmens ben dus besloten we het aangename met het noodzakelijke te combineren; Kings Park in Perth. Zo kon ik toch zeggen dat ik in Perth geweest ben en in Kings Park van de natuur genieten. Gelukkig was het vandaag mooi weer, 31 graden en een warme zon die mijn bleke huid wat kon kleuren. Tot mijn verbazing zag ik in Swan River nog twee dolfijnen dartelen.
Gewapend met een volle fles water en fototoestel slenterden we door Kings Park. Het mooie van op pad gaan met een hovenier is dat je alles te weten komt over de vele planten en bloemen. Alsof ik op pad was met een live versie van Wikipedia werden alle bloemen, planten en bomen bij naam genoemd, hoe ze groeiden en hoe ze verzorgd moesten worden. Als ik het allemaal zou kunnen onthouden, zou ik hierna mijn eigen tuin perfect kunnen aanleggen maar dan had ik wel aantekeningen moeten maken.
Halverwege de wandeling zochten we een bankje in de schaduw. Na drie weken Australië en drie weken lang Danger bordjes fotograferen kwam ik tot de conclusie dat Australië echt niet zo’n gevaarlijk land is als iedereen beweert in Nederland. Die ene spin in huis was banger voor mij dan ik voor hem. Oom vroeg zich af hoe die spin in huis gekomen is omdat hij, voordat ik kwam, zijn hele huis heeft laten vergassen. Dat kon ik hem natuurlijk haarfijn uitleggen. Spin staat buiten voor de deur, klopt met één van zijn acht pootjes vriendelijk aan. Oom doet open maar ziet niemand. Ondertussen wandelt de vriendelijke spin naar binnen om op de bank te springen, de afstandsbediening te pakken en lekker te gaan chillen. Oom kijkt me weer met verbazing aan.
‘Het is een gave.’ zeg ik. ’Straks kruipt die spin in je koffer en gaat ie mee naar Nederland.’ zegt Oom. Dat had ie beter niet kunnen zeggen want toen begon het spinnenverhaal pas echt. ‘Oh ja, met zijn kleine rugzakje komt ie aan in Nederland waar hij vandaar uit gaat backpacken door Europa. Misschien ontmoet hij dan wel een leuk Europeaans spinnetje en samen trekken ze dan zwaar verliefd weer terug naar Australië maar dan mogen ze het land niet in want ze moet dan eerst zes maanden in quarantaine. Drama voor de twee geliefden.’
‘Dan moeten ze via Indonesië, met een vluchtelingenbootje.’ gaat Oom verder.
‘Maar wat als het bootje dan zinkt? of stuk slaat tegen de rotsen. Of ze worden terug gestuurd. Breaking News op Seven.’ Wat een drama allemaal. ‘Het lijkt me beter als het spinnetje gewoon hier blijft in plaats van in mijn koffer kruipt.’
Ik denk dat Oom de komende maanden toch stiekem even om zich heen kijkt voordat hij de voordeur open doet in verband met meelopende spinnetjes.
Ondertussen lopen we verder naar het overvolle terras om wat te eten. Het is hier normaal dat je aan de counter besteld en daarna met je een nummer aan je tafel wacht tot het eten gebracht wordt. Alsof ze het wisten, kreeg ik nummer 43 in mijn handen geduwd. Hoezo in your face!
Gelukkig vonden we na de lunch een nieuw Danger bordje, blijkbaar werkt het spotten van gevarenbordjes aanstekelijk. Pas op voor de bijtjes! ‘Let me tell you about the birds and the bees and the flowers and the trees….’ zou ik een lichte vorm van ontspoorde creativiteit hebben? Gelukkig verbrak Oom de complete storm aan gedachtes in mijn hoofd en trok me mee naar een Wishing Well. Hoeveel is het je waar om je wens uit te laten komen? Ik gooide een dollar in de put en zei sprak zachtjes mijn wens uit. Bibbidibabbidieboe.
Na een rondje in het Aboriginal Art museum vonden we het allebei wel welletjes voor vandaag. De kleur zat er op, het laatste druppeltje vocht was net langs mijn rug naar beneden gegleden en het was tijd om de bloedhete auto op te zoeken.
Met nog maar één volle dag te gaan hier in West Australië neem ik elke dag weer een beetje meer afscheid van dit schitterende land.
