Zo dus!
Zomer 2017. We waren amper een half uur in de lucht als zoon zuchtend zegt dat ie terug wil. ‘We gaan toch wel?‘ Ik kijk hem aan. ‘Terug! Volgend jaar?‘ De radartjes in mijn hoofd maken snelle optel- en aftreksommetjes, niet wetende wat ons nog allemaal te wachten staat de rest van het jaar. Terwijl zoon verdrietig uit het raampje staart, kijk ik uit naar het moment om dochter weer een knuffel te geven. Ik heb haar gemist.
‘Wat we ook kunnen doen….’ zegt zoon als we bij het reisbureau zitten te staren naar de kosten van een ticket. Het is ondertussen 2018 en we zijn toch weer gaan informeren naar de prijs van een ticket ‘…is in de meivakantie gaan.’ Mijn hart was even gestopt met kloppen toen ik de totaalprijs zag. Wat zijn de tickets onbetaalbaar geworden sinds de eerste keer dat ik ging. Ik kijk hem aan en knik. ‘Dan moet ik eerst je school mailen of dat überhaupt wel mag.’ Diezelfde dag stuur ik een uitgebreide, emotionele mail naar zijn school in de hoop op gratie. Binnen vijf minuten kreeg ik antwoord terug dat het geen probleem was, als ik de formulieren ingevuld zou terug sturen. Verbaasd maar blij stuur ik gelijk een appje naar zowel Oom als zoon. Aan beide kanten van de wereldbol hoor ik gejuich. Nu nog een mailtje naar het reisbureau. De prijzen die ik nu zie, zijn nog enigszins betaalbaar dus voor de deadline van 17.00 uur geef ik akkoord.
En zo is het dus gekomen, dat we binnenkort wéér vertrekken richting Australië.
[:]